فراگيري نهضت هاي اسلامي و ضد استكباري در چهارسوي دنيا
لبيك امروز جهان اسلام به نداي عصر عاشوراي حسين(ع)

از گذشته هاي دور تا گذشته اي نه چندان دور، در بسياري از ذهن ها اين سخن كه «كل يوم عاشورا و كل ارض كربلا... همه روزها عاشورا و همه سرزمين ها كربلاست» گستره اي محدود و كم دامنه داشت و شايد گمان ها فقط بر اين بود كه در همه جا و در همه حال بايد خاطره شهادت مظلومانه امام حسين(ع) و يارانش را به خاطر داشت و شايد وقتي به اين فراز از دعاي ندبه مي رسيدند كه «اين الطالب بدم المقتول بكربلا» اين تصور به ذهن ها مي آمد كه بايد صبوري پيشه كرد تا مراد غايبمان- ارواحنا له الفداء- بيايد و انتقام خون شهيدان كربلا را بازستاند. اينها همه بود، اما همه ماجرا فقط اين نبود. بايد براي خروش بر امويان زمان منتظر طلوع خورشيد بود- آنگونه كه در دعاي ندبه مي خوانيم- اما، نبايد فراموش كرد كه وقتي خورشيد طلوع مي كند، نماز صبح قضا مي شود و آنان كه قبل از طلوع خورشيد بيدار بوده اند و پيش از برآمدن آفتاب قامت بسته اند به قيام مي پيوندند. انقلاب اسلامي كه با الگوي حسيني(ع) به پيروزي رسيد، گزاره «كل يوم عاشورا و كل ارض كربلا» مفهوم پردامنه تري يافت. قيام حسيني(ع) از عصر عاشورا به عصر خميني(ره) رسيده بود. مردم اين مرز و بوم با نداي خميني(ره) بيدار شده بودند و در پي او سقف ظلماني ايران طاغوت زده را شكافته و طرحي نو درانداخته بودند... «ايران اسلامي».
امام راحل ما -رضوان الله تعالي عليه- اما، قافله حسيني(ع) را مي ديد كه هنوز در راه است و ساير ملت هاي مسلمان را كه غافل از اين قافله نشسته اند و نه فقط ملت هاي مسلمان كه همه مردم جهان را. جنگ تحميلي كه به آتش بس رسيد، خميني ما(ره) خبر داد كه « ما در جنگ، انقلاب اسلامي را به همه جهان صادر كرده ايم». ظاهر عجيبي داشت اين سخن. پير جماران، در خشت خام آن روزها، انقلاب اسلامي اين روزها را در جهان اسلام ديده بود و بيداري ملت ها در غرب غفلت زده را. امام راحل(ره) ما كه چشم از جهان فرو بست، روح ملكوتي او در كالبد خامنه اي نشست و پرچمي كه او برافراشته بود همچنان در اهتزاز باقي ماند، باز هم جلودار كه رد پايش به عاشورا و كربلا مي رسيد، عقبه هاي تند و نفس گير را درنورديد و باز هم، همه جا از او به يك اشاره بود و از مردمي كه حسيني شده بودند، «به سر دويدن» و اين گردونه چرخيد و چرخيد تا به امروز رسيد... امروز، مولاي شهيدمان حسين بن علي(ع) كه عصر عاشوراي سال 61 هجري در ميان حراميان تنها مانده بود، ديگر تنها نيست، گوش كنيد! صداي «ياحسين» است كه از جاي جاي جهان اسلام برمي خيزد. فرياد ملت هاي مسلمان است كه به نداي «هل من ناصر» حسين(ع) در عصر عاشورا لبيك مي گويند. اين لبيك- اگرچه با زباني ديگر- در دو سوي آتلانتيك نيز به گوش مي رسد.