ولي امر مسلمين در اجلاس بين المللي حمايت از انتفاضه تبيين فرمودند
فلسطين از نهر تا بحر است تجزيه ممنوع !

رهبر معظم انقلاب اسلامي روز شنبه در پنجمين اجلاس بين المللي حمايت از انتفاضه فلسطين تاكيد كردند كه طرح دو دولت كه لباس حق به جانب «پذيرش دولت فلسطين به عضويت سازمان ملل» را بر آن پوشانده اند چيزي جز تن دادن به خواسته صهيونيست ها يعني «پذيرش دولت صهيونيستي در سرزمين فلسطين» نيست.
متن كامل بيانات آيت الله خامنه اي در اين اجلاس بين المللي و در جمع سفرا، روساي مجالس كشورهاي مسلمان، فرهيختگان و علماي كشورهاي مختلف جهان و شخصيت هاي برجسته كشورهاي اسلامي به شرح زير است:
بسم الله الرحمن الرحيم
السلام عليكم و رحمه الله
الحمدلله رب العالمين و الصلاه والسلام علي سيدنا محمد و آله الطاهرين و صحبه المنتجبين و علي من تبعهم باحسان الي يوم الدين.
قال الله الحكيم: اذن للذين يقاتلون بانهم ظلموا و ان الله علي نصرهم لقدير الذين اخرجوا من ديارهم بغير حق الا ان يقولوا ربنا الله ولولا دفع الله الناس بعضهم ببعض لهدمت صوامع و بيع و صلوات و مساجد يذكر فيها اسم الله كثيرا و لينصرن الله من ينصره ان الله لقوي عزيز
به ميهمانان عزيز و همه حضار گرامي خوشامد مي گويم. در ميان همه موضوعاتي كه شايسته است نخبگان ديني و سياسي از سراسر جهان اسلام به آن بپردازند، مساله فلسطين داراي برجستگي ويژه اي است. فلسطين مساله اي اول در ميان همه موضوعات مشترك كشورهاي اسلامي است، مشخصات منحصر به فردي در اين مساله وجود دارد:
اول: اين كه يك كشور مسلمان از ملت آن، غصب و به بيگانگاني كه از كشورهاي گوناگون گردآوري شده و جامعه اي جعلي و موزائيكي تشكيل داده اند، سپرده شده است.
دوم: آن كه اين حادثه بي سابقه در تاريخ، با كشتار و جنايت و ظلم و اهانت مستمر انجام گرفته است.
سوم: آن كه قبله اول مسلمانان و بسياري از مراكز محترم ديني كه در اين كشور قرار دارد، به تخريب و توهين و زوال تهديد شده است.
چهارم: آن كه اين دولت و جامعه جعلي در حساس ترين نقطه جهان اسلام، از آغاز تاكنون، نقش يك پايگاه نظامي و امنيتي و سياسي را براي دولت هاي استكباري بازي كرده و محور غرب استعماري كه به علل گوناگون، دشمن اتحاد و اعتلاء و پيشرفت كشورهاي اسلامي است، از آن همواره چون خنجري در پهلوي امت اسلامي استفاده كرده است.
پنجم: آن كه صهيونيزم كه خطر اخلاقي و سياسي و اقتصادي بزرگي براي جامعه بشري است، اين جاي پا را وسيله اي و نقطه اتكايي براي گسترش نفوذ و سلطه خود در جهان قرار داده است.
نكات ديگري را هم مي توان بر اين ها افزود: هزينه مالي و انساني سنگيني كه كشورهاي اسلامي تاكنون پرداخته اند، اشتغال ذهني دولت ها و ملت هاي مسلمان، رنج ميليون ها آواره فلسطيني كه بسياري از آنان پس از 6 دهه هنوز در اردوگاه ها زندگي مي كنند، انقطاع تاريخ يك كانون مهم تمدني در جهان اسلام و...
امروزه بر اين دلائل، يك نكته كليدي و اساسي ديگر افزوده شده است و آن نهضت بيداري اسلامي است كه سراسر منطقه را فرا گرفته و فصل تازه و تعيين كننده اي در سرگذشت امت اسلامي گشوده است. اين حركت عظيم كه بي گمان مي تواند به ايجاد يك مجموعه مقتدر و پيشرفته و منجسم اسلامي در اين نقطه حساس جهان منتهي شود و به حول و قوه الهي و با عزم راسخ پيشروان اين نهضت، نقطه پايان بر دوران عقب ماندگي و ضعف و حقارت ملت هاي مسلمان بگذارد، بخش مهمي از نيرو و حماسه خود را از قضيه فلسطين گرفته است.
ظلم و زورگويي روزافزون رژيم صهيونيستي و همراهي برخي حكام مستبد و فاسد و مزدور آمريكا با آن از يك سو، و سر برآوردن مقاومت جانانه فلسطيني و لبناني و پيروزيهاي معجزه آساي جوانان مومن در جنگ هاي 33 روزه لبنان و 22 روزه غزه از سوي ديگر، از جمله عوامل مهمي بودند كه اقيانوس بظاهر آرام ملتهاي مصر و تونس و ليبي و ديگر كشورهاي منطقه را به تلاطم درآوردند.
اين يك واقعيت است كه رژيم سراپا مسلح صهيونيست و مدعي شكست ناپذيري، در لبنان در جنگي نابرابر از مشت گره شده مجاهدان مومن و دلاور، شكست سخت و ذلت باري خورد، و پس از آن در برابر مقاومت مظلومانه و پولادين غزه، بار ديگر شمشير كند خود را آزمود و ناكام ماند.
اينها بايد در تحليل اوضاع كنوني منطقه مورد ملاحظه جدي قرار گيرد و درستي هر تصميمي كه گرفته مي شود با آن سنجيده شود.
پس اين، قضاوت دقيقي است كه مسئله فلسطين، امروز اهميت و فوريت مضاعف يافته است و ملت فلسطين حق دارد كه در اوضاع كنوني منطقه، انتظار بيشتري از كشورهاي مسلمان داشته باشد.
نگاهي به گذشته و حال بيندازيم و براي آينده، نقشه راهي ترسيم كنيم. من رئوس مطالبي را در ميان مي گذارم.
بيش از 6 دهه از فاجعه غصب فلسطين مي گذرد. عوامل اصلي اين فاجعه خونين، همه شناخته شده اند و دولت استعمارگر انگليس در راس آنها است كه سياست و سلاح و نيروي نظامي و امنيتي و اقتصادي و فرهنگي آن و سپس ديگر دولتهاي مستكبر غربي و شرقي در خدمت اين ظلم بزرگ به كار افتاد. ملت بي پناه فلسطين در زير چنگال بيرحم اشغالگران، قتل عام و از خانه و كاشانه خود رانده شد. تا امروز هنوز يك صدم فاجعه انساني و مدني اي كه به دست مدعيان تمدن و اخلاق، در آن روزگار اتفاق افتاد به تصوير كشيده نشده و بهره اي از هنرهاي رسانه اي و تصويري نيافته است. اربابان عمده هنرهاي تصويري و سينما و تلويزيون و مافياهاي فيلم سازي غربي اين را نخواسته و اجازه آن را نداده اند. يك ملت در سكوت، قتل عام و آواره و بي خانمان شد.
مقاومتهايي در آغاز كار پديد آمد كه با شدت و قساوت سركوب شد. از بيرون مرزهاي فلسطين و عمدتا از مصر، مرداني با انگيزه اسلامي تلاشهايي كردند كه از حمايت لازم برخوردار نشد و نتوانست تاثيري در صحنه بگذارد.
پس از آن نوبت به جنگهاي رسمي و كلاسيك ميان چند كشور عرب با ارتش صهيونيست رسيد. مصر و سوريه و اردن نيروهاي نظامي خود را وارد صحنه كردند ولي كمك بيدريغ و انبوه و روز افزون نظامي و تداركاتي و مالي از سوي آمريكا و انگليس و فرانسه به رژيم غاصب، ارتشهاي عربي را ناكام كرد. آنها نه فقط نتواستند به ملت فلسطين كمك كنند، كه بخشهاي مهمي از سرزمينهاي خود را هم در اين جنگها از دست دادند.
با آشكار شدن ناتواني دولتهاي عرب همسايه با فلسطين، به تدريج هسته هاي مقاومت سازمان يافته در غالب گروههاي مسلح فلسطيني شكل گرفت و پس از چندي از گرد آمدن آنها «سازمان آزادي بخش فلسطين» تشكيل يافت. اين برق اميدي بود كه خوش درخشيد ولي طولي نكشيد كه خاموش شد. اين ناكامي را مي توان به علل متعددي منسوب كرد ولي علت اساسي، دوري آنان از مردم و از عقيده و ايمان اسلامي آنان بود. ايدئولوژي چپ و يا صرفا احساسات ناسيوناليستي آن چيزي نبود كه مسئله پيچيده و دشوار فلسطين به آن نياز داشت. آنچه مي توانست ملتي را به ميدان مقاومت وارد كند و نيرويي شكست ناپذير از آنان فراهم آورد، اسلام و جهاد و شهادت بود. آنها اين را به درستي درك نكردند. من در ماههاي اول انقلاب كبير اسلامي كه سران سازمان آزادي بخش روحيه تازه اي يافته و به تهران مكررا آمد و شد مي كردند، از يكي از اركان آن سازمان پرسيدم: چرا پرچم اسلام را در مبارزه به حق خود بلند نمي كنيد. پاسخ او اين بود كه در ميان ما بعضي هم مسيحي اند. اين شخص بعدها در يك كشور عربي به دست صهيونيستها ترور و كشته شد و انشاءالله مشمول مغفرت الهي قرار گرفته باشد ولي اين استدلال او ناقص و نارسا بود. به گمان من يك مبارز مسيحي مومن در كنار يك جمع مجاهد فداكاري كه خالصانه با ايمان به خدا و قيامت و با اميد به كمك الهي مي جنگد و از حمايت مادي و معنوي مردمش برخوردار است، انگيزه بيشتري براي مبارزه مي يابد تا در كنارگروه بي ايمان و متكي به احساسات ناپايدار و دور از پشتيباني وفادارانه مردمي.
نبود ايمان راسخ ديني و انقطاع از مردم، به تدريج آنان را خنثي و بي تاثير كرد. البته درميان آنان مردان شريف و پرانگيزه و غيور بودند ولي مجموعه و سازمان به راه ديگري رفت. انحراف آنان به مسئله فلسطين ضربه زد و هنوز هم ميزند. آنها هم مانند برخي دولتهاي خائن عربي به آرمان مقاومت كه تنها راه نجات فلسطين بوده و هست، پشت كردند، و البته نه فقط به فلسطين كه به خود هم ضربه سختي وارد كردند. بقول شاعر مسيحي عرب:
لئن اضعتم فلسطينا فعيشكم
طول الحياه مضاضات و آلام
سي دو سال از عمر نكبت بدين ترتيب سپري شد. ولي ناگهان دست قدرت خداوند ورق را برگرداند. پيروزي انقلاب اسلامي در ايران در سال 9719 (7531 هجري شمسي) اوضاع اين منطقه را زير و رو كرد و صفحه جديدي را گشود. در ميان تاثيرات شگرف جهاني اين انقلاب و ضربه هاي شديد و عميقي كه بر سياستهاي استكباري وارد ساخت، از همه سريعتر و آشكارتر، ضربه به دولت صهيونيست بود. اظهارات سران آن رژيم در آن روزها خواندني و حاكي از حال و روز سياه و پراضطراب آنها است. در اولين هفته هاي پيروزي سفارت دولت جعلي اسرائيل در تهران تعطيل و كاركنان آن اخراج شدند و محل آن رسما به نمايندگي سازمان آزادي بخش فلسطين داده شد كه تا امروز هم در آنجا مستقرند. امام بزرگوار ما اعلام كردند كه يكي از هدفهاي اين انقلاب آزادي سرزمين فلسطين و قطع غده سرطاني اسرائيل است. امواج پرقدرت اين انقلاب كه آن روز همه دنيا را فرا گرفت، هر جا رفت با اين پيام رفت كه: فلسطين بايد آزاد شود. گرفتاريهاي پياپي و بزرگي كه دشمنان انقلاب بر نظام جمهوري اسلامي ايران تحميل كردند كه يك قلم آن جنگ 8 ساله رژيم صدام حسين به تحريك آمريكا و انگيس و پشتيباني رژيمهاي مرتجع عرب بود، نيز نتوانست انگيزه دفاع از فلسطين را از جمهوري اسلامي بگيرد.
بدين گونه خون تازه اي در رگهاي فلسطين دميده شد. گروههاي مجاهد فلسطيني مسلمان سر برآوردند. مقاومت لبنان جبهه نيرومند وتازه اي در برابر دشمن و حاميانش گشود. فلسطين به جاي تكيه به دولتهاي عربي و بدون دست دراز كردن به سوي مجامع جهاني از قبيل سازمان ملل- كه شريك جرم دولتهاي استكباري بودند- به خود، به جوانان خود، به ايمان عميق اسلامي خود و به مردان و زنان فداكار خود تكيه كرد.
اين كليد همه فتوحات و موفقيتها است.
در سه دهه گذشته اين روند روز به روز پيشرفت و افزايش داشته است. شكست ذلتبار رژيم صهيونيستي در لبنان در سال 6020 (5831 هجري شمسي)، ناكامي فضاحتبار آن ارتش پرمدعا در غزه در سال 8020 (7831 هجري شمسي)، فرار از جنوب لبنان و عقب نشيني از غزه، تشكيل دولت مقاومت در غزه و در يك جمله تبديل ملت فلسطين از مجموعه اي از انسانهاي درمانده و نا اميد، به ملت اميدوار و مقاوم و داراي اعتماد به نفس، مشخصه هاي بارز سي سال اخير است.
اين تصوير كلي و اجمالي آنگاه كامل خواهد شد كه تحركات سازشكارانه و خيانتباري كه هدف از آن، خاموش كردن مقاومت و اعتراف گيري از گروههاي فلسطيني و دولتهاي عرب به مشروعيت اسرائيل بود، نيز به درستي ديده شود.
اين تحركات كه آغاز آن به دست جانشين خائن و ناخلف جمال عبدالناصر در پيمان ننگين كمپ ديويد اتفاق افتاد، همواره خواسته است نقش سوهان را در عزم پولادين مقاومت ايفاء كند. در قرارداد كمپ ديويد براي نخستين بار يك دولت عرب، رسماً به صهيونيستي بودن سرزمين اسلامي فلسطين اعتراف كرد و پاي نوشته اي كه در آن «اسرائيل، خانه ملي يهوديان» شناخته شده است، امضاي خود را گذاشت.
از آن پس تا قرارداد اسلو در سال 3919 (2731 هجري شمسي) و پس از آن در طرحهاي تكميلي كه با ميدان داري آمريكا و همراهي كشورهاي استعمارگر اروپايي، پي درپي بر دوش گروههاي سازشكار و بي همتي از فلسطينيان گذاشته شد، همه سعي دشمن بر آن بود كه با وعده هاي پوچ و فريب آميز، ملت و گروههاي فلسطيني را از گزينه مقاومت، منصرف كند و به بازي ناشيانه در ميدان سياست سرگرم سازد. بي اعتباري همه اين معاهدات بسيار زود آشكار شد و صهيونيستها و حاميان آنها بارها نشان دادند كه به آنچه نوشته شده است به چشم ورق پاره هاي بي ارزشي مي نگرند. هدف از اين طرحها، پديد آوردن دو دلي در فلسطينيان و به طمع انداختن افراد بي ايمان و دنياطلب آنان و زمين گير نمودن حركت مقاومت اسلامي بوده است و بس.
پادزهر همه اين بازيهاي خيانت آميز تاكنون، روحيه مقاومت در گروه هاي اسلامي و ملت فلسطين بوده است. آنها به اذن خدا در برابر دشمن ايستادند و همانطور كه خداوند وعده داده است كه: ولينصرن الله من ينصره، ان الله لقوي عزيز، از كمك و نصرت الهي برخوردار شدند. ايستادگي غزه با وجود محاصره كامل، نصرت الهي بود؛ سقوط رژيم خائن و فاسد حسني مبارك، نصرت الهي بود؛ پديد آمدن موج پر قدرت بيداري اسلامي در منطقه، نصرت الهي است؛ برافتادن پرده نفاق و تزوير از چهره آمريكا و انگليس و فرانسه و تنفر روزافزون ملتهاي منطقه از آنان، نصرت الهي است؛ گرفتاريهاي پي درپي و بي شمار رژيم صهيونيست، از مشكلات سياسي و اقتصادي و اجتماعي داخلي اش گرفته تا انزواي جهاني و انزجار عمومي و حتي دانشگاههاي اروپائي از آن همه و همه مظاهر نصرت الهي است.
امروز رژيم صهيونيستي از هميشه منفورتر و ضعيف تر و منزوي تر، و حامي اصلي اش آمريكا از هميشه گرفتارتر و سردرگم تر است. اكنون صفحه كلي و اجمالي فلسطين در شصت و چند سال گذشته، پيش روي ما است. آينده را بايد با نگاه به آن و درس گيري از آن تنظيم كرد.
دو نكته را پيشاپيش بايد روشن كرد:
اول: اينكه مدعاي ما آزادي فلسطين است، نه آزادي بخشي از فلسطين. هر طرحي كه بخواهد فلسطين را تقسيم كند، يكسره مردود است. طرح دو دولت كه لباس حق به جانب «پذيرش دولت فلسطين به عضويت سازمان ملل» را بر آن پوشانده اند، چيزي جز تن دادن به خواسته صهيونيستها يعني «پذيرش دولت صهيونيستي در سرزمين فلسطين» نيست. اين به معني پايمال كردن حق ملت فلسطين، ناديده گرفتن حق تاريخي آوارگان فلسطيني، و حتي تهديد حق فلسطينيان ساكن سرزمين هاي 8491 است. به معناي باقي ماندن غده سرطاني و تهديد دائمي پيكره امت اسلامي، مخصوصاً ملتهاي منطقه است. به معناي تكرار رنجهاي دهها ساله و پايمال كردن خون شهدا است.
هر طرح عملياتي بايد بر مبناي اصل: «همه فلسطين براي همه مردم فلسطين» باشد. فلسطين، فلسطين «از نهر تا بحر» است، نه حتي يك وجب كمتر. البته اين نكته نبايد ناديده بماند كه ملت فلسطين همانطور كه در غزه عمل كرده اند، هر بخش از خاك فلسطين را كه بتوانند آزاد كنند، به وسيله دولت برگزيده خود، اداره امور آن را برعهده خواهند گرفت ولي هرگز هدف نهائي را از ياد نخواهند برد.
نكته دوم: آن است كه براي دستيابي به اين هدف والا، كار لازم است نه حرف؛ جدي بودن لازم است نه كارهاي نمايشي؛ صبر و تدبير لازم است نه رفتارهاي بي صبرانه و دچار تلون. بايد به افقهاي دور نگريست و قدم به قدم با عزم و توكل و اميد به پيش رفت. دولتها و ملتهاي مسلمان، گروههاي مقاومت در فلسطين و لبنان و ديگر كشورها، هر يك مي توانند نقش و سهم خود از اين مجاهدت همگاني را بشناسند و باذن الله جدول مقاومت را پر كنند.
طرح جمهوري اسلامي براي حل قضيه فلسطين و التيام اين زخم كهنه، طرحي روشن، منطقي و منطبق بر معارف سياسي پذيرفته شده افكار عمومي جهاني است كه قبلاً به تفصيل ارائه شده است. ما نه جنگ كلاسيك ارتشهاي كشورهاي اسلامي را پيشنهاد مي كنيم، و نه به دريا ريختن يهوديان مهاجر را، و نه البته حكميت سازمان ملل و ديگر سازمانهاي بين المللي را. ما همه پرسي از ملت فلسطين را پيشنهاد مي كنيم. ملت فلسطين نيز مانند هر ملت ديگر حق دارد سرنوشت خود را تعيين كند و نظام حاكم بر كشورش را برگزيند. همه مردم اصلي فلسطين از مسلمان و مسيحي و يهودي- نه مهاجران بيگانه- در هر جا هستند؛ در داخل فلسطين، در اردوگاهها و در هر نقطه ديگر، در يك همه پرسي عمومي و منضبط، شركت كنند و نظام آينده فلسطين را تعيين كنند. آن نظام و دولت برآمده از آن پس از استقرار، تكليف مهاجران غير فلسطيني را كه در ساليان گذشته به اين كشور كوچ كرده اند، معين خواهد كرد. اين يك طرح عادلانه و منطقي است كه افكار عمومي جهاني آن را به درستي درك مي كند و مي تواند از حمايت ملتها و دولتهاي مستقل برخوردار شود. البته انتظار نداريم كه صهيونيستهاي غاصب به آساني به آن تن در دهند، و اينجا است كه نقش دولتها و ملتها و سازمانهاي مقاومت شكل مي گيرد و معني مي يابد. مهمترين ركن حمايت از ملت فلسطين، قطع پشتيباني از دشمن غاصب است، و اين وظيفه بزرگ دولتهاي اسلامي است. اكنون پس از به ميدان آمدن ملتها و شعارهاي قدرتمندانه آنان بر ضد رژيم صهيونيست، دولتهاي مسلمان با چه منطقي روابط خود با رژيم غاصب را ادامه مي دهند؟ سند صداقت دولتهاي مسلمان در جانبداريشان از ملت فلسطين، قطع روابط آشكار و پنهان سياسي و اقتصادي با آن رژيم است. دولتهائي كه ميزبان سفارتخانه ها يا دفاتر اقتصادي صهيونيستهايند نمي توانند مدعي دفاع از فلسطين باشند و هيچ شعار ضد صهيونيستي از سوي آنان، جدي و واقعي تلقي نخواهد شد.
سازمانهاي مقاومت اسلامي كه بار سنگين جهاد را در سالهاي گذشته بر دوش داشته اند، امروز نيز با همان تكليف بزرگ روبرويند. مقاومت سازمان يافته آنان، بازوي فعالي است كه مي تواند ملت فلسطين را به سوي اين هدف نهايي به پيش ببرد.
مقاومت شجاعانه از سوي مردمي كه خانه و كشورشان اشغال شده، در همه ميثاقهاي بين المللي، به رسميت شناخته شده و مورد تحسين و تجليل قرار گرفته است. تهمت تروريزم از سوي شبكه سياسي و رسانه اي وابسته به صهيونيزم، سخن پوچ و بي ارزشي است. تروريست آشكار، رژيم صهيونيستي و حاميان غربي آنهايند؛ و مقاومت فلسطيني، حركتي ضد تروريستهاي جرار و حركتي انساني و مقدس است.
در اين ميان، كشورهاي غربي نيز شايسته است صحنه را با نگاهي واقع بينانه بنگرند. غرب امروز بر سر دو راهي است. يا بايد دست از زورگوئي طولاني مدت خود بردارد و حق ملت فلسطين را بشناسد و بيش از اين از نقشه صهيونيستهاي زورگو و ضد بشر پيروي نكند، و يا در انتظار ضربه هاي سخت تر در آينده نه چندان دور باشد. اين ضربه هاي فلج كننده فقط سقوط پي در پي حكومتهاي گوش به فرمان آنان در منطقه اسلامي نيست، بلكه آن روزي كه ملتهاي اروپا و آمريكا دريابند كه بيشترين گرفتاريهاي اقتصادي و اجتماعي و اخلاقي آنان منشأ گرفته از سلطه اختاپوسي صهيونيزم بين الملل بر دولتهاي آنهاست، و دولت مردان آنان به خاطر منافع شخصي و حزبي خود، مطيع و تسليم در برابر زورگوئيهاي كمپاني داران زالو صفت صهيونيست در آمريكا و اروپايند، آنچنان جهنمي براي آنان به وجود خواهند آورد كه هيچ راه خلاصي از آن متصور نيست.
رئيس جمهور آمريكا مي گويد كه امنيت اسرائيل خط قرمز اوست. اين خط قرمز را چه عاملي ترسيم كرده است؟ منافع ملت آمريكا يا نياز شخص اوباما به پول و پشتيباني كمپانيهاي صهيونيستي براي به دست آوردن كرسي دومين دوره رياست جمهوري، تا كي شماها خواهيد توانست ملت خود را فريب دهيد؟ آن روزي كه ملت آمريكا به درستي دريابد كه شماها براي چند صباح بيشتر باقي ماندن در قدرت، تن به ذلت و تبعيت و خاكساري در برابر زرسالاران صهيونيست داده ايد و مصالح ملت بزرگي را در پاي آنان قرباني كرده ايد با شما چه خواهد كرد؟
حضار گرامي و برادران و خواهران عزيز بدانيد اين خط قرمز اوباما و امثال او به دست ملتهاي به پا خواسته مسلمان شكسته خواهد شد. آنچه رژيم صهيونيست را تهديد مي كند، موشكهاي ايران يا گروه هاي مقاومت نيست تا در برابر آن سپر موشكي در اينجا و آنجا به پا كنند؛ تهديد حقيقي و بدون علاج، عزم راسخ مردان و زنان و جواناني در كشورهاي اسلامي است كه ديگر نمي خواهند آمريكا و اروپا و عوامل دست نشانده شان بر آنان حكومت و تحكم وآنان را تحقير كنند. البته آن موشكها هم هرگاه تهديدي از سوي دشمن بروز كند وظيفه خود را انجام خواهند داد.
فاصبر ان وعد الله حق و لا يستخفنك الذين لايوقنون.