شما انگیزه ى این گریه و این اجتماع در مجالس روضه را خیال نکنید که فقط این است که ما گریه کنیم براى سید الشهدا! نه سید الشهدا احتیاج به این گریه ها دارد و نه این گریه، خودش فى نفسه، یک کارى از آن بر مى آید؛ لیکن این مجلس ها مردم را همچو مجتمع مى کنند و یک وجهه مى دهند. سى میلیون و سى و پنج میلیون جمعیت در دو ماه محرم و خصوصاً دهه ى عاشورا یک وجهه، طرفِ یک راه مى روند. بیخود بعضى از ائمه ى ما نمى فرمایند که براى من در منابر روضه بخوانند... مسأله، مسأله گریه نیست... مسأله سیاسى است که ائمه ى ما با همان دید الهى که داشتند، مى خواستند که این ملّت ها را با هم بسیج کنند و یک پارچه کنند.
قدرت هاى بزرگ از این چادرها - خیمه هاى عزادارى - مى ترسند. قدرت هاى بزرگ از این سازمانى که بدون اینکه دست واحدى در کار باشد که آنها را مجتمع کند. خود به خود ملّت را به هم جوشانده است در سراسر کشور، کشور پهناور، در ایام عاشورا و در دو ماه محرم و صفر و ماه مبارک، این مجالس است که مردم را دور هم جمع کرده است و اگر یک مطلبى بخواهد براى اسلام خدمتى بکند و شخصى بخواهد که مطلبى را بگوید. سرتاسر کشور به واسطه ى همین گویندگان و خطبا و ائمه ى جمعه و جماعت یک دفعه منتشر مى شود و اجتماع مردم در تحت این بیرق الهى، این بیرق حسینى، اسباب این مى شود که سازمان داده شده باشد.