محسن رضایی در صفحه اینستاگرام خود می‌نویسد: به مناسبت هفته اول دفاع مقدس هر روز یک مطلب ویژه منتشر خواهم کرد. امروز می‌خواهم راز دجله را بگویم، رازی که تاکنون چیزی در مورد آن نوشته نشده است.

 

محسن رضایی در صفحه اینستاگرام خود می نویسد: در عملیات بدر که توسط لشگر ٣١ عاشورا صورت می گرفت تلاش می کردیم با مهدی ارتباط بیسیم برقرار کنیم. غلبه آتش و فشار تانکهای دشمن زیاد شده بود. از شهید احمد کاظمی خواستم که به مهدی بگوید بازگردد اما او گفته بود جنگ؛ جنگ آتش است و نمی توانم برگردم. اتفاقا اینجا جای خوبی است، اگر می توانی خودت هم به اینجا بیا. پس از آن خودم هم تلاش کردم که با مهدی صحبت کنم اما او فرار می کرد. مهدی بین دوراهی خود و غیرتش مانده بود. غیرتش حکم می کرد که بماند و خودش می گفت که به عقب بیاید. من می دانستم که اگر با او صحبت کنم از طرفی به دلیل آنکه نماینده امام هستم می توانم او را بازگردانم. همچنین بین من و آقا مهدی رابطه دلی خاصی وجود داشت که او را به عقب می آورد. تنها تصویری که می توانم از آن لحظات ارائه بدهم لحظه حضور حضرت ابوالفضل (ع) کنار رود فرات است.

من مهدی را خوب می شناختم. وقتی محاصره شد از آنجایی که می دانست جنگ به بن بست رسیده و تنها راه موفقیت در عملیات «بدر» حفظ «دجله» است، او مانده بود چکار کند، چون دیگر دجله قابل حفظ نبود. رفتار او من را یاد تلاش حضرت ابوالفضل (ع) برای حفظ مشکی که دیگر قابل حفظ نبود، می اندازد. مهدی دچار حالت شرمندگی شده بود و عملا پیش از آنکه گلوله به او بخورد کشته شده بود. لذا در آن لحظه گلوله ای به پیشانی او می خورد و روی زمین می افتد. پس از آن قایقی می آید که او را به عقب بیاورد اما آن قایق را دشمن می زند و پیکر مهدی به رود دجله می افتد. از آنجا به اروند می رود و در خلیج فارس به ابدیت می پیوندد. من فکر می کنم او یک دعا در آن لحظه کرد و آن این است که خدایا آبروی مرا حفظ کن. یعنی او در آن لحظه از اینکه پیکرش به عقب بیاید شرم داشت. (باشگاه خبرنگاران)