میرعبدالباقی تبریزی از فضلای زمان خویش و از حکماء و عرفای عهد خود بوده است او علاوه بر جنبه های عرفان و حکمت در نگارش خط ثلث، استاد مسلّمی بود که صیت شهرت و کمالاتش در اقطار عالم، منتشر شده بود.

شاه عباس صفوی جهت نگارش کتیبه های مسجد جامع اصفهان، تعدادی از خطاطان را به آن شهر طلبید ولی او به علت استغنای ذاتی طبع دعوت او را، قبول ننمود. او ساکن بغداد بود بعد از اشغال بغداد او را به اصفهان آوردند و الواح مسجد را نگاشت.

در احوال و آثار خوشنویسان شرح دو نفر عبدالباقی دوران صفوی را آورده است که هر دو خوشنویس بوده اند یکی عبدالباقی تبریزی که متاسفانه تاریخ وفات ندارد و دیگری عبدالباقی عارف به نام میرزا حبیب که در خط نستعلیق شاگرد محمد تبریزی بوده و صاحب دیوان که به سال ۱۱۳۵ ه. ق از دنیا رخت بربسته است و در استانبول جنب مزار ابو ایوب انصاری مدفون می باشد.

 

گفتار صاحب ریاض:

مرحوم افندی در ریاض العلماء شرح حال او را وارد ساخته است و او را با مولی جلیل، جمال السالکین عبدالباقی صوفی خطاطی توصیف می نماید و می نویسد: « او مردی محقق و عالم بود ولی میل و علاقه ی شدید به تصوف و عرفان داشت از تالیفات او شرح مبسوطی بر نهج البلاغه و شرحی بر صحیفه سجادیه و تفسیری بر قرآن کریم می باشد که نوعاً براساس تصوف می باشد. »