اما در افسردگی های شدید یعنی زمانی که دیگر آن من خوب، سراغ آدم ها نمی آید ، دست شان را نمی گیرد و نجات شان نمی دهد، در این شرایط است که خلق بیمارها تنگ می شود و دیگر از آن ناخوشی بیرون نمی آیند ، اشک می ریزند، بی حوصله می شوند و اندوهی دایمی، بغض می شود توی گلوی شان.
آنها دیگر به فعالیت های همیشگی که زمانی از آنها لذت می بردند علاقه مند نیستند. زود به زود حوصله شان سر می رود، هیچ چیز خوشحال شان نمی کند، میل گریه دارند و شناخت شان نسبت به سه محور مهم زندگی یعنی خودشان، آینده و محیط اطراف شان ، منفی و خالی از امید می شود.
یعنی از توانایی های شان ناامیدند و دائما خودشان را سرزنش می کنند ، آینده را تاریک و ترسناک می بینند و محیط اطراف را پر از گزند ، حوادث و برخوردهای ناراحت کننده . وقتی زندگی به خیال کسی این همه سخت و عذاب آور و ناعادلانه است، طبیعتا آنها حوصله آغاز هیچ فعالیت تازه ای را ندارند. در کار و تحصیل و زندگی خانوادگی ناموفق هستند. دچار بی خوابی یا پرخوابی می شوند، اشتهای شان هم عجیب و غریب می شود مثلا شاید میل شان به غذا خوردن به شدت کم یا به شدت زیاد شود. افسردگی وقتی شدیدتر می شود ممکن است بیماران حتی تصمیم بگیرند از شر زندگی که این همه تلخ و دردناک به نظرشان می رسد، خلاص شوند.
اختلال افسردگی با استفاده از دارو و تغییراتی در شناخت و باور آدم ها کاملاً قابل کنترل و درمان است اما به هر حال کسانی که برای درمان اقدامی نمی کنند و غم، یار غارشان شده است و علاقه ای به تغییر ندارند، برای ازدواج مناسب نیستند.
مریم یوشی زاده – خبرنگار جام جم آنلاین