سهره طلایی به دلیل پرهای رنگارنگ، درخشان و آواز زیبا، یکی از پرطرفدارترین پرندگان خانگی دنیاست. گروهی از پرنده‌شناسان منشأ این‌ پرندگان را بریتانیا و غرب اروپا می‌دانند، اما در دنیا با نام‌های سهره طلایی شرقی و سهره طلایی اوراسیا (اوراسیا شامل دو قاره آسیا و اروپاست) نیز شناخته می‌شود. در ایران علاوه بر سهره طلایی، سهره معمولی نیز نامیده می‌شود.
ویژگی های ظاهری

جثه اش کوچک تر از گنجشک خانگی است، وزنش از 14 تا 22 گرم، طولش 12 تا 13 سانتی متر و پهنای بال او از 21 تا 25 سانتی متر متغیر است. نر و ماده سهره با صورت قرمز و سر سیاه و سفید به هم شبیه اند. روتنه (قسمت پشت بدن) قهوه ای، پهلوها و سینه نخودی و سفید و شکم کاملا سفید است. بال ها سیاه رنگ و دارای یک نوار پهن زردرنگ و دم سیاه با خطوط سفید است. سهره نابالغ فاقد لکه های سفید، سیاه و قرمز روی سر است.



زادآوری

تک همسر است و سالی دو بار در اردیبهشت و مرداد زادآوری می کند. آشیانه فنجانی شکل خود را با ساقه ها، پشم، خزه ها و گلسنگ ها روی درختان پهن برگ و گاهی روی درختچه ها می سازد. ماده ها نسبت به نرها در ساختن آشیانه نقش بیشتری دارند. تعداد تخم بین سه تا هفت بوده، ولی معمولا از چهار تا شش عدد تغییر می کند. رنگ تخم ها سفید متمایل به آبی کمرنگ با خال ها یا لکه های متمایل به قرمز یا ارغوانی است.

ماده آن 11 تا 14 روز روی تخم ها می خوابد. معمولا در طبیعت همه جوجه ها زنده نمی مانند و متوسط تعداد آنها دو یا سه جوجه است. جوجه ها با چشمان بسته، بدون کرک و ناتوان از تخم خارج شده و توسط هر دو جنس نر و ماده مراقبت و تغذیه می شوند و بعد از دو هفته آشیانه را ترک می کنند.



تغذیه و رفتارهای تغذیه ای

سهره طلایی گونه ای دانه خوار است و از دانه های ریز، بویژه گل مینا یا گل مروارید، انواع قاصدک، زلف پیر یا پیرگیاه، خاربن، خارخاسک و باباآدم تغذیه می کند. اغلب هنگام تغذیه از دانه های گیاهان به ساقه آنها آویزان می شود و حرکات زیبایی از خود نشان می دهد. علاوه بر دانه های زیر گیاهان، تابستان ها از برخی حشرات و لارو آنها نیز تغذیه می کند.



پراکنش

در تمام اروپا بجز ایسلند، آسیای مرکزی، بخش هایی از روسیه، شمال غربی آفریقا، مصر، ترکیه و ایران دیده می شود. در اروپای غربی، از مناطق شمالی دریای سیاه تا کوه های اورال و مناطق شمالی قفقاز تابستان گذرانی دارد و در اروپای غربی، شمال غربی آفریقا، مصر، ترکیه و شمال غربی ایران تا مناطق جنوبی زاگرس و مناطق شمالی استان هرمزگان بومی است.

در تمام مناطق پراکندگی این گونه حدود 9 و در ایران یک نژاد از آن شناخته شده است.

علی ترک قشقایی