ولادت:1238ق.
محل ولادت: گجرات هند
وفات: 1314ق
محل دفن: ابن بابویه
محل تحصیلات: اصفهان
اساتید: حضرات میرزا حسن نوری ، ملا عبدالجواد تونی خراسانی
و....
شاگردان: میرزا محمد طاهر تنکابنی، سید حسین بادکوبه ای ،
محمد علی شاه آبادی و...
تالیفات: حواشی بر اسفار ملاصدرا، تعلیقات بر مقدمه شرح
فصوص الحکم قیصری ، دیوان جلوه و...
پدر ایشان برای تکمیل دانسته های طبی خویش راهی دیار هند
شده بود، حکیم جلوه هفت ساله بود که همراه پدر به ایران بازگشت . پس از گذراندن
مراتب علمی در اصفهان به سال 1273ق. به تهران عزیمت کرد و مدت 41 سال در مدرسه
دارالشفا به تدریس فلسفه و حکمت مشغول بود. در آن عصر آقا محمدرضا قمشه ای و آقا
علی مدرسی و میرزا ابوالحسن جلوه سه استاد کامل فسلفه و حکمت به شمار می رفتند و
با رحلت آن دو حکیم در دوره ناصری ، علوم عقلی به مجلس درس حکیم جلوه انحصار یافت .
او که با جدیتی وافر در جستجوی حقیقت بود، در دهه آخر زندگی
راه قلب را برای رسیدن به این مقصد برگزید. با بررسی برخی نوشته ها و خصوصا اشعارش
آشکار می شود که شناخت عرفانی و سلوک روحانی او را از دالان تردیدی که مباحث فلسفی
برایش پیش می آورد رها می ساخت.
از نظر علمی مقام والایی داشت ، با این حال هر کس او را می
دید کوچک ترین نشانه ای از تشخیص در وی نمی یافت .
بیشتر عمر با برکتش صرف مطالعه، تحقیق و تفکر می شد و در
لحظات فراغت از این امور، به راز و نیاز با خدای خویش و امور عبادی می پرداخت . وی
در هنگام نوشتن به ساحت مقدس اهل بیت عصمت و طهارت (ع) توسل می جست تا مبادا از
خود نوشته ای بر جای نهد که عبث باشد و یا شبهه ای را متوجه اذهان کند.