ولادت:1330ق.
محل ولادت: نجف
وفات : 1326ق.
محل دفن : نجف
محل تحصیل: نجف
اساتید: حضرات میرزا خلیل خلیلی ( پدر ایشان ) ، ملا علی خلیلی
( برادر ایشان) شیخ محمد حسین نجفی ( صاحب جواهر) و...
شاگردان : سید احمد کربلایی ، میرزا محمد علی شاه آبادی ، آقا ضیا الدین عراقی ، سید علی قاضی طباطبایی و..
تالیفات : رسائلی در فقه و اصول
خانواده ایشان به علم و تقوا شهره بود و کراماتی نیز از پدر بزرگوارش نقل شده است . میرزا حسین خلیلی اخلاقی نیکو و نفسی کریم داشت و از نظر هم نشینی خوش محضر ، متواضع و بذله گو بود. از نزدیک به فقیران سرکشی می کرد و به درد دل آنان گوش می داد.
در انجام عبادات مربوط به مسجد کوفه و سهله اهتمام می ورزید و هر سال دهه آخر ماه مبارک رمضان را در مسجد کوفه معتکف می شد. چنان با نماز مانوس بود که بیشتر اوقات در حال قیام و سجود دیده می شد و هیچ گاه زیارت عاشورا در بین الطلوعین را ترک نمی کرد .
ذهن دقیقش از توجه به اوضاع و شرایط روز غافل نبود از بدو جریان مشروطه نقش بسزایی در به ثمر رساندن این نهضت داشت و در واقع یکی از ارکان و رهبران سه گانه این قیام به شمار می رفت .
وی بعد از رحلت میرزای شیرازی بزرگ ، از مراجع بزرگ و پرآوازه جهان تشیع شد به طوری که در کشورهای ایران ، هند عراق و لبنان پیروان فراوانی داشت.
با همت کم نظیر این عالم بزرگ دو مدرسه علمیه در نجف اشرف ساخته شد . زیر سازی مسجد سهله و کوفه ساخت زائر سرای بزرگ برای زائران و احداث چاه آب برای ساکنان نجف از دیگر اقدامات ارزشمند وی بوده است .
آخرین ساعات حیات پر برکتش در مسجد سهله مشغول راز و نیاز به درگاه بی نیاز بود و در همان حال به لقاءالله پیوست.