پرونده امروز جام‌جم در خصوص شيريني‌ها و تلخي‌هاي دوران سالمندي را در صفحات 10 و 11 بخوانيد
پيرم، ولي به گوشه چشمي جوان شوم
براساس تعريف سازمان ملل متحد، كشوري كه بيش از 7 درصد كل جمعيتش سالمند باشد، كشوري سالمند به شمار مي‌آيد. بر اساس آخرين سرشماري كه سال 1390 انجام شده است بيش از 2/8 درصد جمعيت كشور ما را سالمندان تشكيل مي‌دهند. با اين تفاسير در واقع مي‌توان پير شدن جمعيت ايران را تائيد كرد.
اما فقط پذيرفتن اين موضوع كه جمعيت ايران به سمت سالمندي رفته، كافي نيست، بلكه بر همين اساس سياست‌هاي كلان نظام سلامت، درمان، تامين اجتماعي، حمل و نقل، بازنشستگي و مباحث مربوط تغيير خواهد كرد.
در كنار اين مسائل ابعاد شخصي ورود به دوران سالمندي نيز بايد مورد توجه قرار گيرد، چراكه در كشور ما نگاه منفي‌اي به دوران سالمندي است كه از باورهاي فرهنگي نادرست نشأت مي‌گيرد و موجب مي‌شود تا احساس پيري و بيماري به سرعت در اين افراد قوت بگيرد، اما اگر اين الگو تغيير كند، نگاه‌ها به سالمندي نيز مثبت خواهد شد.
البته تغيير اين الگو از تغيير نگرش و آموزش درست از دوران كودكي بايد آغاز شود. شيوه زندگي سالم از اين حكايت دارد كه از كودكي چه رفتارهايي بايد داشته باشيم تا به يك الگوي مناسب در زندگي دست پيدا كنيم. براساس اين الگو، فرد مي‌تواند كودكي، نوجواني، جواني و ميانسالي سالمي داشته باشد و در نهايت به يك سالمندي سالم برسد.
در كشورهاي توسعه‌يافته حتي به يك پله بالاتر انديشيده مي‌شود و آن سالمندي فعال است و پله بالاتر ديگر يعني سالمندي موفق موضوعي است كه محققان درباره آن در حال برنامه‌ريزي و الگوسازي هستند، اما متاسفانه در جامعه ايران واژه سالمندي با معلوليت و ناتواني همراه است و اين موضوع موجب مي‌شود به بسياري از مسائل سالمندي پرداخته نشود.
در جامعه ايران سالمندان چند دسته هستند؛ سالمنداني كه تا حدي سلامت هستند، از عهده امور روزانه خود برمي‌آيند و هنوز دچار بيماري‌هاي متعدد نشده‌اند، عده‌اي كه در بيمارستان هستند و سالمنداني كه در آسايشگاه به سر مي‌برند، اما در بسياري از كشورهايي كه با پديده افزايش جمعيت سالمندان مواجهند، مراكز بينابيني به‌صورت مراكز توانبخشي روزانه با هدف ارتقاي سطح سلامت سالمندان ايجاد شده است تا سالمندان در فضايي كه بيشتر شبيه به فضاي خانه است، ضمن تشكيل گروه‌هاي اجتماعي، به درمان مشكلات جسمي خود نيز بپردازند.
بر همين اساس بايد به سالمندان، چه در جامعه و چه در فضاي خانواده توجه ويژه‌اي شود تا نه تنها احساس پيري و افسردگي به آنها دست ندهد، بلكه حتي از توان و تجربه آنها در زندگي استفاده كرد.