زماني كه امام راحل آمريكا را شيطان بزرگ ناميد، بسياري از رهروان داخلي و دوستداران خارجي خميني كبير(ره) اين عنوان را در قالب شعار عليه اين ابرقدرت تكرار كردند، اما گذر ايام و تجارب جديد دريافت آگاهانه از اين شعار را تكامل بخشيده است. شايد بتوان معناي واقعي اين عبارت را عجين شدن بنيادين ساختار اقتصادي- سياسي آمريكا با شرارت دانست.
اين مطلب چيزي نيست كه صرفا منتقدان و مخالفان غيرغربي آمريكا بدان باور داشته باشند، بلكه مضمون اين مطلب-ولو به نحو غيرمستقيم- در انتقادات بسياري از متفكرين دانشگاهي آمريكا نيز يافت مي‌شود. بر اساس بعضي از اين رهيافت‌هاي انتقادي، بين رفتار نظامي آمريكا و ساختار اقتصادي و سياسي آن، ارتباطي مستقيم وجود دارد، به نحوي كه اين ساختار، براي بقا و گسترش خود، نيازمند شرارت نظامي و ناآرامي در نقاط مختلف جهان است. تامل و دقت در رويدادهاي بحران آفرين معاصر همچون جنگ سرد در مقابل شوروي سابق، جنگ ايران و عراق، جنگ عليه افغانستان و عراق به عنوان مبارزه عليه تروريسم و... نشان مي‌دهد كه گويي در تمامي اين موارد، پاي آمريكا به عنوان عاملي تعيين كننده در ميان است.
جنبش اخير انتقادي وال استريت نيز مرتبط با همين واقعيت است. شايد برخي اين جنبش را صرفا حركتي هيجاني و بدون فكر بدانند، اما واقعيت اين است كه بسياري از اين اعتراضات ريشه در واقعيات زندگي در آمريكا و انديشه‌هاي انتقادي فلسفي، جامعه شناختي، اقتصادي و... دارد؛ اين انديشه‌ها از سوي منتقدان عمدتا دانشگاهي ارائه شده است كه در طول سده اخير همواره به جوامع بشري، از آينده‌اي مخاطره‌آميز خبر دادند. چامسكي، لستر تارو، ديويد هاروي، كلاوس اوفه، كارل پولاني، جرالد ادريسكول، پل كروگمن، سمير امين، جوزف استيگليتز و توماس كارلايل از جمله اين متفكران هستند.
امروز به بهانه نزديك شدن به سالگرد حركت ضدليبراليستي و ضد سرمايه داري دانشجويان پيرو خط امام، در صفحه 9 روزنامه، نگاهي داريم به ظهور ذات شرورانه آمريكا نسبت به ايران معاصر و در صفحات 10 و 11 برشي از افكار عده‌اي از متفكران منتقد عمدتا غربي را با محوريت مهم‌ترين انتقاداتشان به ليبرال دموكراسي و خط‌مشي سياسي و اقتصادي آمريكا مرور مي‌كنيم.