نوشته: ميرزا حسين نوري طبرسى.

 

ناشر: جعفرى، مشهد.

 

شماره صفحه ها: 587.

 

محدث نورى، در يكي از قراي نور، در سال 1254 ه. ق. ديده به جهان گشود. در تهران از محضر شيخ عبدالرحيم بروجردى، مايه علمي گرفت و در سال 1278 ه. ق. براي كسب دانش بيشتر، به عراق هجرت كرد و از خرمن پرفيض شيخ عبدالحسين تهرانى، شيخ اعظم انصاري بهره جست، سپس به هنگام مهاجرت ميرزا حسن شيرازي به سامرا، باوي مهاجرت كرد. چند سال در سامراء بود و آن گاه به نجف اشرف، بازگشت و در آن جا، اقامت گزيد و در همان جا، به سال 1320 ه. ق ديده از جهان فرو بست. وي آثار بسيار دارد(49). از جمله: نجم الثاقب في احوال الامام الغائب(عج)، به زبان فارسى.

شيخ عباس قمى، درباره شخصيت علمي وي مي نويسد:.

(... اما علمه فاحسن فنه الحديث ومعرفة الرجال والاحاطة بالاقوال والاطلاع بدقايق الآيات ونكات الأخبار بحيث يتحير العقول عن كيفيته استخراجه جواهر الاخبار عن كنوزها وترجع الابصار حاسرة عن ادراك طريقته في استنباط اشاراتها ورموزها.(50).

اما آگاهي وي به فن حديث، رجال، احاطه به ديدگاههاي ديگران، شناخت دقايق آيات و نكات روايات، به گونه اي بوده كه خردها از چگونگي برداشت او از گنجينه هاي اخبار در شگفتي فرو رفته و نسبت به درك، فهم و شيوه استنباط و كشف اشارت و رموز به ديده حيرت مي نگريسته اند.

اين اثر، مزيّن است به تقريظ مرحوم ميرزاي شيرازي بزرگ.

درباره انگيزه خود از تأليف اين اثر مي نويسد:.

(در سال 1303 ه. ق. در خدمت ميزراي بزرگ بودم.

ميرزا فرمود: خوب است، كتابي مستقل درباره حضرت مهدى(عج) به زبان فارسي نگاشته شود. و شما شايستگي انجام اين مهم راداريد.

عرض كردم: مقدمات امر فراهم نيست، ولي از آن جا كه در سال گذشته، رساله اي درباره كساني كه در غيبت كبرى، به زيارت حضرت مهدى(عج) مشرف شده اند، تحت عنوان: جنة المأوي نگاشته ام، اگر مصلحت باشد، همان رساله را، با افزودن مطالبي بر آن ترجمه كنم.

پيشنهاد پذيرفته شد. لكن ميرزا فرمود: شمه اي از حالات حضرت مهدى، هر چند به اختصار بر آن افزوده شود. حسب الامر مطاع ميرزا، به انجام اين اثر اقدام شد و در نهايت يأس با استمداد از عسكريين، بحمداللّه در اندك زماني اين خدمت به انجام رسيد.).

 

كتاب حاضر در دوازده باب، به شرح زير تنظيم شده است:.

باب اول، چگونگي ولادت، شمه اي از احوال شخصي حكيمه خاتون.

باب دوّم و سوّم، اسامى، القاب و كنيه ها، شمايل و توجهات الهي به حضرت.

باب چهارم، اختلاف مسلمانان نسبت به امر غيبت، پس از اتفاق بر درستي صدور اخباري كه از پيامبر(ص) بر آمدن حضرت مهدي رسيده، كتابهايي كه عالمان اهل سنت، در باب حضرت مهدي موعود، تأليف كرده اند، مطالب مورد اختلاف: نسب، اسم پدر تشخيص و تعيين آن حضرت و ديدگاههاي علماي فرق اسلامي در مورد هر يك از مباحث فوق و نقد و بررسي هر يك و ارائه ديدگاه صواب.

باب پنجم و ششم: بحث و استدلال درباره اين كه حضرت مهدي موعود، فرزند امام حسن عسكرى(ع) است.

باب هفتم و هشتم: سخن درباره كساني است كه در عصر غيبت كبرى، به محضر حضرت، شرفياب شده اند، يا بر معجزات حضرت آگاهي يافته اند و جمع بينِ رواياتي كه مي فرمايد:.

(مدعي ديدار با حضرت را بايد دروغگو خواند) و داستانهايي كه بيانگر ديدار بزرگان و اولياء با حضرت هستند و...).

باب نهم، درباره اين كه براي هر حاجت، به امامي خاص بايد توسل جست و اثبات اين نكته كه يكي از مناصب خاصه امام زمان (عج) پناه دل سوختگان است.

باب دهم، در بيان گوشه اي از تكاليف و آداب مسلمانان، نسبت به آن جناب.

باب يازدهم، روزهاي ويژه آن حضرت و تكليف پيروان حضرت در آن روزها.

ناگفته نماند، مطالب سست، بي اساس و بي پايه در كتابهايي كه درباره حضرت مهدي نگاشته شده بسيار است، بايد با دقت به آنها نگريست و هر مطلبي را از آنها بي درنگ و بي مطالعه همه جانبه و بدون مراجعه به اهل فن، نپذيرفت.

از جمله نوشته هايي كه مطالب واهى، بي پايه و به دور از خرد بسيار دارند، نوشته هاي محدث نوري است كه بايد اهل نظر و محققان و نويسندگان تيز نگر، واهي بودن اينها رابه همه شيفتگان مهدي و اهل مطالعه بنمايانند.