پس رحلت آیت الله بروجردی و دستگيري حضرت امام خميني (ره) و رويداد واقعه 15 خرداد 1342، تعدادي از علما و مراجع، از قم، مشهد و ديگر شهرها راهي تهران شده و ضمن تهيه نامه اي مبني بر تاييد مرجعيت ايشان خواستار آزادي حضرت امام شدند.

به گزارش شبكه اجتهاد، پس از درگذشت آيت الله بروجردي و ارسال پيام تسليت شاه در ارتحال ايشان به آيت الله حكيم در نجف اشرف، رژيم قصد دور كردن مرجعيت از ايران و منفعل ساختن حوزه علميه قم را داشت. اين حركت متدينين آگاه و هوشيار جامعه را وادار كرد كه در مورد انتخاب مرجع خويش به يك تلاش علمي و انتخاب آگاهانه دست بزنند تا مرجع بعدي بتواند راه گشاي مردم در حل مسايل سياسي و اجتماعي روز باشد. در نتيجه با دعوت از شخصيت هاي مذهبي و برگزاري جلسات متعدد سخنراني در تهران توسط شهيد بهشتي، مطهري، علامه طباطبايي و حتي مهندس بازرگان موضوعاتي نظير«بحثي درباره مرجعيت و روحانيت» پديدار شد و كتاب‌هايي چون «ده گفتار» و«گفتار ما» انتشار يافت. با حضور مراجعی جون آیت الله، نجفي مرعشي، مرتضي حائري يزدي و سيدعلي بهبهاني، در قم و نيز توجه خواص و اقشار متدين و تحصيل كرده نسبت به امام خميني (ره) و تهیه نامه ای مبنی بر تایید مرجعیت امام خمینی از سوی علما ترفندهاي دربار خنثي شد. البته علاوه بر مراجعي كه در قم بودند، مراجعی مانند آيت الله محمدهادي ميلاني و آيت الله حاج سيد حسين قمي در مشهد، آيت الله سيد بهاءالدين محلاتي در شيراز، آيت الله حاج شيخ محمدتقي آملي و آيت الله سيد احمد خوانساري در تهران نيز بيش از پيش در بين مردم شناخته شدند. با اين اقدام مدرسان حوزه علميه و ترويج مرجعيت ايشان ، امكان اقدامات خشنونت بار آشكار برعليه امام بسته شد. نفوذ امام به عنوان مرجع اعتقادي در مردم در كنار رهبري سياسي موجب شد تا روند انقلاب سرعت بيشتري پيدا كند و حضور مستقيم روحانيت در صحنه سياسي ايران شكل تازه اي به خود بگيرد. اين حركت و نيز ادامه اعتراضات مردمي در پي دستگيري حضرت امام ، رژيم را به در پيش گرفتن سياست آرام سازي و تشنج زدايي وادار كرد و با حركتي نمايشي درصدد برآمد با آزادنمايي رهبر نهضت اسلامي ايران ، خشمها را فرونشاند. در نهايت حضرت امام در يازدهم مرداد 1342 ش از طرف رژيم آزاد شدند و پس از مدت كوتاهي در منزلي در تهران در حالت حصر قرار گرفتند.

منبع: شبكه اجتهاد