عيد نوروز، ريشه در سنت‏هاي اقوام ايراني دارد كه به گذشته بسيار دور منتهي مي‏گردد و به نوشته تاريخ نگاران، پس از اسلام با تصرفات و تغييراتي كه در آن به عمل آمده تاكنون در ميان ايرانيان باقي مانده است. ايرانيان باستان معتقد بودند كه در ايام نوروز، ارواح مردگان به خانه‏ها باز مي‏گردند. به اين جهت مردم بايد خانه‏هاي خود را در اين ايام، پاكيزه كنند، فرش‏هاي زيبا بگسترانند و غذاي خوب طبخ نمايند. در صدر اسلام، ايرانياني كه در مركز خلافت به سر مي‏بردند طبق سنت ملي خويش به اين عيد پايبند بودند. در خبر است كه براي اميرالمومنين(ع) هديه نوروزي آوردند و نيز امام صادق(ع) فرمود: "در عيد نوروز حق تعالي در روز اَلَست، از ارواح بندگان پيمان گرفته است كه او را به يگانگي بپرستند و براي او شريكي قرار ندهند. اين روز، اولين روز طلوع آفتاب، اولين روزِ وزيدن بادها و رويش گياهان مي‏باشد. در اين روز، جبرئيل بر حضرت رسول، وحي آورد و بعثت پيامبر از اين روز آغاز شد و پيامبر اسلام(ص)، در چنين روزي، بت‏هاي كافران را نابود كرد، روزي است كه پيامبر اكرم(ص) در غدير خم براي ولايت اميرالمومنين(ع) از مردم پيمان گرفت. روزي كه آن حضرت بر خوارج نهروان پيروز شد و روزي است كه قائم ما اهل‏بيت(ع) ظهور خواهد كرد." (بحار، ج 56، ص 119) سيدبن طاووس كه از دانشمندان بزرگ شيعه است درباره نوروز مي‏نويسد: "و در چنين روزي مردم بايد همانند روز مبعث و غدير، با دعا و نماز و روزه به سپاسگزاري از افاضه نعمت بزرگ هستي بپردازند و با استعمال بهترين عطرها و پوشيدن تميزترين جامه‏ها به استقبال آن روند.