علامه محمدتقي جعفري در سال ۱۳۰۴ ش (۱۳۴۴ق) در تبريز به دنيا آمد و پس از گذراندن دوران ابتدايي، براي ادامه تحصيل راهي تهران گرديد. ايشان سپس به نجف رفت و در مدت هفده سال اقامت در حوزه علميه نجف اشرف از محضر فقيهان، فيلسوفان و استادان نامداري همچون سيدابوالقاسم خويي، سيدمحسن حكيم، سيدعبدالهادي شيرازي، سيدمحمدهادي ميلاني، سيدمحمود شاهرودي و سيدجمال گلپايگاني كسب فيض كرد. علامه جعفري پس از مدتي به مقامات عالي علمي و معنوي نائل شد و از آن پس به تدريس علوم ديني و تأليف كتب پرداخت. ايشان در سال ۱۳۳۷ ش به ايران بازگشت و ضمن تدريس و تحقيق در حوزههاي علميه مشهد و تهران، با دانشگاهيان ارتباط برقرار كرد و در دانشگاهها به ايراد سخنراني و تبيين معارف اسلامي پرداخت. علامه جعفري ضمن شركت در كنگرهها، همايشها و كنفرانسهاي متعدد بينالمللي، با بسياري از شخصيتهاي برجسته علمي جهان مكاتبه، مصاحبه و ارتباط علمي داشت. از ويژگيهاي مهم استاد جعفري اتصال ميان حوزه و دانشگاه و علوم جديد و قديم بود. وي از ضرورتهاي زمان و نيازهاي فكري و فرهنگي دنياي معاصر به خوبي آگاهي داشت و با توجه به همين نياز، آثاري از خود به جاي گذاشت كه بسيار ارزشمند و گرانبهاست. علامه جعفري با اشراف به فقه، فلسفه، هنر و زيباييشناسي در اسلام و نيم قرن فعاليت علمي و پژوهشي، بيش از يكصد جلد كتاب و رساله تحرير نمود كه شرح و تفسير نهجالبلاغه در ۲۷ جلد، كشف الابيات مثنوي معنوي در ۴ جلد و تفسير و نقد و تحليل مثنوي در ۱۵ جلد و... از جمله آثار اين علامه بزرگوار است. استاد محمدتقي جعفري، همچنين هفتاد جلسه بحث و گفتگو با شخصيتهاي متفكر بينالمللي همچون برنارد آرتور، برتراند راسل، پروفسور عبدالسلام، روژه گارودي و پروفسور رُزِنتال داشته است. ايشان با التفات و علاقه ويژهاش نسبت به هنر و ادبيات، بيش از يكصد هزار بيت شعر فارسي و عربي و نيز بخشهايي از ادبيات غرب را در سينه محفوظ داشت. سخنرانيها، مقالات و كتابهاي متعدد اين محقق فرزانه در زمينه زيبايي و هنر، هنوز يكي از مهمترين منابع درباره هنر از ديدگاه فلسفه و حكمت اسلامي است. علامه محمدتقي جعفري سرانجام در ۲۵ آبان ۱۳۷۷ ش برابر با شب مبعث سال ۱۴۱۹ ق در يكي از بيمارستانهاي لندن دار فاني را وداع گفت و بنا به وصيت معظمله، در مشهد مقدس به خاك سپرده شد.