فخرالدين محمد بن عمر رازي معروف به امام فخر رازي در سال ۵۴۴ قمري در ري به دنيا آمد. او از علما، حكما و متكلمان معروف اسلام است. اعتراضها و شكهاي فراوان وي در مورد مسائل مختلف سبب شد كه او را "امامُ المَشَكّكين" بنامند. فخر رازي با آن همه تبحّر علمي، شبهههاي بسيار سختي در دين وارد ميكرد و خود از حلّ آنها عاجز ميماند. وي عاقبت به خوارزم رفت و با علماي آن سامان به مذاكرات ديني پرداخت. پس از طرح شبهات خود، از جانب بزرگان شهر، از آن ديار اخراج گرديد. فخر رازي سپس به ماوراءالنهر عزيمت نمود و باز به همان سبب تبعيد شد و سرانجام به ري رفت و در همان جا ماندگار گرديد. در حلقهي درس فخر رازي بيش از دو هزار تن از فقها، به تحصيل علوم ميپرداختند. ايشان در علم كلام، از مذهب اشعري و در فقه، از مذهب شافعي پيروي مينمود و به اكثر علوم زمان خود احاطه داشته، كسي توانايي مناظره با او را نداشت. از امام فخر رازي، دهها اثر نفيس به جاي مانده كه مفاتيح الغَيب يا تفسير كبير، عِصمةُ الانبياء، اسرارُ النُّجوم و تحصيلُ الحَق و... از آن جملهاند. امام فخر رازي در سال ۶۰۶ قمري در ۶۲ سالگي در شهر هرات درگذشت.