به گزارش خبرگزاری مهر، مرکز مطالعات و پاسخگویی به شبهات حوزه علمیه قم به شبهه «تاثیر صله رحم بر طول عمر» پاسخ داد؛ 
شبهه: در روایات آمده که صله رحم سبب طول عمر می شود. اگر اجل و طول عمر انسان مشخص است چگونه یک عمل میتواند آن را تغییر دهد؟؟  چکیده پاسخ: در روایات و سیره امامان(ع)، توصیه زیادی به پیوند و معاشرت با نزدیکان شده است، تا جایی که تأکید فرموده‌اند، حتی با افرادی که با شما قطع رابطه کرده‌اند رابطه برقرار کنید و در معاشرت‌ها «مقابله به مثل»، نکنید.   زیرا طبق روایات و احادیث مختلف، ثمرات زیادی با عمل به توصیه‌ها به ما می‌رسد. یکی از مهمترین نتایج صله رحم، طول عمر است.  در متون اسلامی به دو گونه اجل اشاره شده است. قرآن کریم می‌فرماید: «ثُمَّ قَضی‏ أَجَلًا وَ أَجَلٌ مُسَمًّی عِنْدَهُ‏؛ سپس مدتی مقرر داشت و اجل حتمی نزد او است» (۱) ؛ یعنی انسان یک اجل مبهم دارد و یک اجل مسمی و متعین، که در نزد خدا است و تغییری در آن حاصل نمی‌شود و این همان اجل محتوم است که در قرآن بدان اشاره شده است: «... لِکُلِّ أُمَّةٍ أَجَلٌ‏ إِذا جاءَ أَجَلُهُمْ فَلا یسْتَأْخِرُونَ ساعَةً وَ لا یسْتَقْدِمُون؛ هنگامی که اجل آنها فرا رسد، [و فرمان مجازات یا مرگشان صادر شود،] نه ساعتی تأخیر می‌کنند، و نه پیشی می‌گیرند».(۲)  تفاوت این دو در آن است که «اجل» به تنهایی به معنی عمر و وقت و مدت غیر حتمی، و «اجل مسمی» به معنی عمر و مدت معین است ؛مدت عمر انسان از یک نگاه مشروط و مقید است به برخی عوامل و اسباب و از نگاه دیگر که همان علم محتوم و قطعی الهی است اجل معین و مشخص است که از آن تخلف نمی کند.   با توجه به این دو نوع «اجل» در روایات میخوانیم صله رحم عمر را زیاد و یا قطع رحم عمر را کاهش میدهد (منظور از عمر و اجل در این موارد اجل غیر حتمی است).(۳)   گاهی بیان می‌شود که صدقه از اجل معلّق جلوگیری می‌کند و عمر آدمی را زیاد می‌نماید و گاهی هم گفته می‌شود که صله رحم باعث عمر طولانی می‌شود. در این گونه موارد مکانیزم دقیق اضافه شدن عمر برای ما معلوم نیست؛ شناخت دقیق آن مربوط به علم و اراده خداوند است؛ خداوند می‌تواند با روش‌های گوناگون به عمر افراد بیفزاید. به عنوان نمونه از وقوع تصادف یا حوادث دیگر که برای او مقدر شده بود جلوگیری کند و به این طریق عمر او طولانی شود.  منبع:  ۱.انعام:۲. ۲. یونس۴۹. ۳. مکارم شیرازی، ناصر، تفسیر نمونه، تهران: دار الکتب الإسلامیة، ۱۳۷۴، ج۵، ص۱۴۸ و ۱۴۹