برای همه ما اتفاق افتاده که در انواع درگیری‌ها یا مشکلات زندگی دیگران حس انسانیت‌مان گل کند و بخواهیم اظهارنظرها و پیشنهادات کارشناسانه بدهیم، اما واقعا در این مواقع چه عکس‌العملی مناسب خواهد بود تا سوء‌تفاهم بحث دخالت و بخصوص دخالت نابجا و مشکل‌آفرین برای دیگران پیش نیاید؟ نکات ریزی هست که می‌تواند نقش‌آفرینی ما را از دخالت به انسانیت تغییر دهد.
تصویر از انسانیت تا دخالت

به‌عنوان مثال می‌توانیم در دعواهای زن و شوهری به‌جای دخالت مستقیم و ورود به جزئیات، آنها را به یک مشاور خانوادگی راهنمایی کنیم. همین‌طور در موقع درگیری‌های خیابانی به جای عکس سلفی گرفتن و میانجیگری به نفع یک طرف دعوا که ممکن است هم آتش را تند‌تر کند و هم به خود ما آسیب برساند، بلافاصله جهت برقراری آرامش، به نیروی انتظامی اطلاع دهیم یا هنگام مجادله کودکان بر سر اسباب بازی نه‌تنها دفاع نابجا از کودک خود نکنیم بلکه کودکان را ترغیب به صلح و دوستی کنیم.

به‌خاطر داشته باشیم اگر در مواقع اضطراری کمکی از ما خواسته می‌شود، فقط در صورت داشتن دانش و کارایی و اطلاعات موثق در آن زمینه، جواب مثبت دهیم و از سخنرانی‌های طولانی فلسفی(!) ونصیحت‌وار وقت‌گیر و بیان مکررات بپرهیزیم و بدانیم گاه یک نه گفتن ساده راهگشاتر از سردرگم کردن افراد و هدر دادن وقت و انرژی آنان است، اما متاسفانه بعضی افراد دوست دارند در هر کاری خودشان را دخالت دهند و در نتیجه در بعضی مواقع نه‌تنها کمکی از دستشان بر‌نمی‌آید، بلکه موقعیت را بحرانی‌تر هم می‌کنند. حال آن‌که حس انسانیت این نیست که در هر شرایطی خود را مجبور به نقش آفرینی بکنیم بلکه کمک و اطلاع رسانی به موقع، شفافیت و استفاده از لغت نه یا نمی‌توانم موضوع موثرتری است. همه ما آدم‌ها و موجودات زنده به نوعی به همدیگر احتیاج داریم، اما باید بدانیم در مناسبات انسانی هیچ‌وقت حس انسانیت را با دخالت در امور زندگی همدیگر اشتباه نگیریم. یعنی بعضی مواقع باید بدانیم همه چیز به ما ربطی ندارد و حریم خصوصی افراد، حفظ وجهه، چهره، غرور و آبروی افراد از کمک کردن مهم‌تر است. پس بیایید هریک در درون تفکرمان مرزی بین کمک‌کردن انسانی و دخالت‌کردن پیدا کرده و به این وسیله وظیفه کمک و انسانیت‌مان را عاقلانه و معقولانه انجام دهیم.

اعظم‌سادات سیدبرقی - روزنامه‌نگار

ضمیمه چمدان جام جم