يك روز پس از بازگشت پيامبر(ص) و يارانش از جنگ "احد" به مدينه منوره، رسول خدا(ص) به يارانش دستور داد، آن هايي كه در جنگ احد حاضر بودند، لباس رزم بپوشند و آماده حركت براي غزوه ديگر باشند.
با شكست سنگين مسلمانان در جنگ احد، به دست كفار و مشركان قريش، احتمال جرئت و جسارت ساير دشمنان اسلام و شبيخون آنان به مدينه، فراوان بود و همين امر، روحيه مسلمانان را تضعيف و روحيه دشمنان را تقويت كرده بود. ولي پيامبر اكرم(ص) با كارداني و دور انديشي ذاتي و خدادادي خويش، در صدد پيش گيري از تهاجم هاي احتمالي دشمن برآمد.
با اين كه بسياري از مسلمانان مبارز و ياران پيامبر(ص) و خود آن حضرت، در جنگ احد، آسيب هاي زيادي ديده و به شدت زخمي و افتاده و تازه به مداواي زخم هاي خويش پرداخته بودند، پيامبر(ص)، آنان را به نبرد ديگري فراخواند و دستور داد تنها آن هايي كه در احد شركت داشتند، در اين نبرد حاضر شوند و از پذيرفتن ساير مسلمانان و هم پيمانان آن ها خودداري كرد.
آن حضرت، سپاه خويش را آماده و تجهيز و به تعقيب مشركان مكه پرداخت، تا آنان را بيابد و انتقام نبرد احد را از آنان بگيرد.
پيامبر(ص) تا سرزمين "حمراء الاسد" پيش رفت، ولي به مشركان دست نيافت و خبر تعقيب پيامبر(ص) به اطلاع آنان رسيد و از شدت ترس و رعب انتقام مسلمانان، بر رفتن خود شتاب كرده و هر چه سريعتر از مدينه دور شده و به مكه معظمه بازگشتند.
پيامبر(ص) بدون دستيابي به دشمن، به مدينه مراجعه نمود، ولي به هدف مورد نظرش رسيده بود و آن عبارت بود از ايجاد رعب و وحشت در ميان مشركان قريش و تقويت روحيه رزمندگان مسلمان و توجه و تنبه به ساير دشمنان اسلام.
به گفته واقدي، اين غزوه از هشتم شوال، در سي و دومين ماه حضور پيامبر(ص) در مدينه، آغاز شد و رفت و بازگشت آن حضرت به مدت پنج روز به درازا كشيد.
ولي، ابن حبيب بغدادي، تاريخ آغاز غزوه "حمراء الاسد" را شانزدهم شوال، ذكر كرده است.