• امام خمینی، آیت الله صافی و آیت الله گلپایگانی: اگر این افراد برای تهیه مایحتاج، مثل غذا و دارو و غیره به اندازه هشت فرسخ از محل اقامت دور شوند، بنابر احتیاط واجب باید هم نماز خود را به صورت شکسته بخوانند و هم به صورت کامل.
• آیت الله زنجانی: چنانچه با اثاثیه و کوله و چادر نباشند، بنابر احتیاط واجب هم نماز خود را شکسته بخوانند و هم کامل.
• آیات عظام سیستانی، خویی، نوری، تبریزی و وحید: چنانچه با اثاثیه و چادر نباشند نمازشان شکسته است.
• آیت الله فاضل: چنانچه قبل از این سفر هشت فرسخی، ده روز در یک مکان اتراق نکرده باشند، باید نماز کامل بخوانند.

این‌ عبارات بخشی از مقدمه«رساله نماز و روزه؛ مطابق با فتاوای مرجع عالی‌قدر آیت‌الله العظمی خامنه‌ای» در بخش «روزه» است.

هر گاه در ماه مبارک رمضان، فرد روزه‌دار کارهایی که روزه را باطل می‌کند، از روی عمد و اختیار و بدون عذر شرعی انجام دهد، علاوه بر اینکه روزه او باطل می‌شود و قضا دارد،کفّاره عمد نیز بر او واجب می‌شود، چه بداند کفّاره دارد و چه نداند.

در مسئله ۸۸۱ «رساله نماز  و روزه» در این باره می‌خوانیم:

«اگر فرد روزه‌دار کاری را که می‌داند حرام است، ولی نمی‌داند روزه را باطل می‌کند، انجام دهد، علاوه بر قضا، بنا بر احتیاط واجب باید کفّاره بدهد.»

در ادامه و در مسئله ۸۸۲ هم اشاره شده است:

«اگر چیزی از اندرون روزه‌دار به دهان برگردد، نباید آن را فرو ببرد و اگر عمداً فرو ببرد، قضا و کفاره واجب می‌شود.»

همچنین در مسئله ۸۸۴ می‌خوانیم:

«اگر فرد روزه‌دار در ماه رمضان به گفته کسی که می‌گوید مغرب شده و اعتمادی به گفته او نیست، افطار کند، سپس متوجه شود مغرب نبوده، قضا و کفاره بر او واجب می‌شود.»

«اگر فرد روزه‌دار به دلیل بی‌اطلاعی از حکم شرعی، کاری را انجام دهد که روزه را باطل می‌کند؛ مانند اینکه نداند خوردن دارو نیز مانند سایر خوردنی‌ها روزه را باطل می‌کند و در روز ماه رمضان دارو بخورد، روزه‌اش باطل می‌شود و باید آن را قضا کند ولی کفّاره واجب نیست.»

موارددیگری هم هست که در صورت باطل شدن روزه، قضا و کفاره عمد برای آن واجب است که در «رساله نماز و روزه» به اختصار و ساده بیان شده است و برای اطلاع آن می‌توان به متن اصلی کتاب مراجعه کرد.

«رساله نماز و روزه»، مطابق با آخرین فتاوای مرجع عالی‌قدر، آیت‌الله العظمی خامنه‌ای(مد ظله‌العالی) در مسائل مربوط به ابواب فقهی نماز، روزه و اعتکاف در قالب ۱۰۰۹ مسئله شرعی تنظیم شده است.

هنگام سجده در نماز، پیشانی نمازگزار باید روی چیزی قرار گیرد که سجده بر آن صحیح است.

در اذهان عموم، سجده تنها بر مهر نماز، سنگ و خاک صحیح است اما دامنه اشیائی که می‌توان بر آن‌ها سجده کرد، بسیار گسترده‌تر از این ارقام است.

«در سجده نماز باید پیشانی بر زمین یا گیاهان غیر خوراکی و پوشیدنی که از زمین می‌روید، گذاشته شود؛ مانند سنگ، خاک، چوب، برگ درختان و ماند آن و سجده بر چیزهای خوراکی و پوشیدنی، هرچند از زمین بروید، مانند گندم و پنبه و چیزهای معدنی که از جنس زمین محسوب نمی‌شود، مانند فلزات و شیشه و مانند آن صحیح نیست.»

« سجده بر چیزهایی که از زمین می‌روید و فقط خوراک حیوان است، مانند علف و کاه، صحیح است.»

«سجده کردن بر برگ سبز چای بنابر احتیاط واجب، صحیح نیست، ولی بر برگ درخت قهوه که خود برگ استفاده خوراکی ندارد، صحیح است.»

«سجده بر گل‌هایی که خوراکی نیستند و نیز داروهای گیاهی که از زمین می‌روید و فقط برای معالجه بیماری‌ها به کار می‌آید، مانند گل ختمی و گل بنفشه، صحیح است؛ ولی سجده بر گیاهانی که در موارد غیرمعالجه نیز برای خواص طبی‌شان به مصرف خوراکی می‌رسد، مثل خاکشیر و مانند آن، صحیح نیست.»

شرایط سجده بر سنگ مرمر، سنگ‌های قیمتی مانند مرمر و عقیق و..، سجده بر کاغذ، گچ، آهک، آجر، سیمان و ... دیگر مسائلی است که در «رساله نماز و روزه» به اختصار و ساده بیان شده است و برای اطلاع از آن می‌توان به متن اصلی کتاب مراجعه کرد.

از اصول اولیه‌ای که فرد نمازگزار باید رعایت کند این است که هر کجا که باشد، باید به سمت «قبله» نماز بخواند. امروزه به مدد قبله‌نماها و گوشی‌های تلفن همراه یافتن جهت قبله آسان شده است؛ با این وجود بعضاً شرایطی پیش می‌آید که یافتن جهت قبله به آسانی میسر نیست.

«مکلّف باید نماز را به سمت «کعبه» بخواند که به این اعتبار به کعبه «قبله» می‌گویند. البته برای کسانی که از آن دورند و مُحاذات-روبه‌روبودن- حقیقی برایشان میسر نیست، همین اندازه که گفته شود به سمت قبله نماز می‌خوانند، کافی است.»

«نمازگزار باید به جهت قبله یقین یا اطمینان پیدا کند، چه از راه قبله‌نمای صحیح و معتبر یا از راه تابش خورشید و ستارگان- در صورتی که آشنا به استفاده از آن‌ها باشد- یا از راه‌های دیگر، و اگر نمی‌تواند اطمینان پیدا کند، باید به هر طرف که گمان بیشتر دارد، نماز بخواند؛ مانند گمانی که از محراب مسجد به دست می‌آید.»

«کسی که برای یافتن جهت قبله هیچ راهی ندارد و گمانش هم به هیچ طرف نمی‌رود، بنابر احتیاط واجب باید به چهار طرف نماز بخواند و اگر برای چهار نماز وقت ندارد، به هر اندازه‌ای که وقت دارد، نماز را تکرار کند.»