دانشمندان دانشگاه واشنگتن طرحي ابتکاري ارائه کرده اند تا با کمک آن بتوان انرژي بادهاي خورشيدي را در فضا جمع آوري کرده و به منظور تامين انرژي 100 ميليارد برابر انرژي مورد نياز انسان ها به زمين بازتاباند.
به گزارش مهر، ديگر زمان آن فرا رسيده تا با انرژي باد و انرژي معمول خورشيدي خداحافظي کنيم زيرا دانشمندان روشي را ارائه کرده اند که با استفاده از يک ماهواره مي توان انرژي 100 ميليارد برابر انرژي مورد نياز زمين را تامين کرد، شيوه پيشنهادي دانشمندان ذخيره بادهاي خورشيدي و بازتاباندن انرژي اين بادها به سوي زمين است.
اين ماهواره که دايسون - هاروپ نام دارد حلقه اي فلزي را به سوي خورشيد نشانه خواهد گرفت و اين کابل سيمي به منظور تشکيل ميدان مغناطيسي استوانه اي که الکترونهاي بادهاي خورشيدي را به خود جذب مي کند ، بار الکتريکي دريافت خواهد کرد اين الکترونها وارد گيرنده حلقوي فلزي خواهند شد تا جرياني به وجود بياورند که اين جريان منجر به ايجاد ميدان مغناطيسي در کابل فلزي خواهد شد و به اين شکل سيستمي خود کفا به وجود خواهد آمد.
هر جرياني که پس از ايجاد ميدان مغناطيسي باقي بماند، به شکل پرتوي فروسرخ به سوي بشقاب ماهواره هاي زميني که با هدف جمع آوري انرژي ساخته و نصب شده اند، تابيده خواهد شد.
به دليل شفافيت هوا در برابر پرتوهاي فروسرخ، اتمسفر زمين انرژي تابيده شده را قبل از رسيدن به زمين جذب نخواهد کرد از سويي ديگر زماني که انرژي ماهواره توسط پرتوي فروسرخ به زمين بازتابانده مي شود، الکترون ها به بادباني حلقه مانند وارد مي شوند و به اين شکل نور خورشيد باعث انرژي رساني مجدد به الکترون ها شده و به اين شکل ماهواره مي تواند در مدار خورشيد باقي مانده و انرژي مورد نياز خود را نيز تامين کند.
ماهواره کوچک دايسون - هاروپ، از بخش هايي مانند کابل مسي با قطر يک سانتيمتر و طول 300 متر، يک گيرنده دو متري، و يک بادبان 10 متري برخوردار بوده و در فاصله اي از خورشيد قرار خواهد گرفت که زمين قرار دارد و با اين تجهيزات و شرايط مي تواند 1.7 مگاوات انرژي، برابر انرژي مورد نياز هزار خانواده آمريکايي را توليد کند.
اين در حالي است که يک ماهواره با گيرنده اي مشابه اين ماهواره کوچک و در فاصله اي مشابه، با داشتن کابل مسي يک کيلومتري و بادباني به وسعت هشت هزار و 400 کيلومتر مي تواند يک ميليارد گيگاوات انرژي توليد کند که اين حجم از انرژي 100 ميليارد بار بيشتر از انرژي مورد نياز کنوني انسانها است.
از آنجايي که بيشتر ساختار اين ماهواره از مس خواهد بود، فرايند ساخت و توليد آن چندان دشوار نبوده و نسبت به ماهواره هايي که از صفحه هاي خورشيدي پوشانده شده اند، ساده تر و کم هزينه تر خواهد بود به گفته دانشمندان دانشگاه واشنگتن اين ماهواره طرحي است که ساخت آن با استفاده از تکنولوژي هاي کنوني امکان پذير است.
با وجود توانايي هاي بالقوه اي که در اين طرح نهفته است، به دليل ارتفاع بسيار زيادي که ماهواره براي دستيابي به بادهاي ثابت و هميشگي خورشيدي به آن نياز دارد يعني ارتفاعي در حدود ده ها هزار ميليون کيلومتر، متمرکزترين ليزرها نيز تا رسيدن به زمين در وسعتي برابر چندين کيلومتر در فضا پراکنده خواهند شد.
زماني که پرتو در چنين وسعتي پراکنده شود، شدت و قدرت آن از نور ماه نيز کمتر خواهد شد و از اين رو بايد با استفاده از تجهيزات نوري از قبيل لنزهاي بزرگ با وسعتي برابر 10 تا 100 کيلومتر پرتوها را به سوي زمين متمرکز کرد که اين رويداد مي تواند خطرهايي جبران ناپذير به دنبال داشته باشد.
از ديگر نقص هاي اين طرح احتمال سوخته شدن کابل مسي در اثر عبور ناگهاني مقادير زيادي انرژي است از اين رو برخي از دانشمندان بر اين باورند که مي توان از اين طرح هوشمندانه و زيرکانه ماهواره اي، براي تامين انرژي برخي از ماموريت هاي فضايي استفاده کرد.