يك تحقيق جديد اين نظريه را مطرح كرده كه گردن بلند دايناسورهاي بزرگي كه در طول تاريخ مي‌زيسته‌اند اين امكان را به آنها داده‌ تا بالاتر از حد عادي بروند.
دايناسورهاي سوسمار مانند دوران ژوراسيك و كرتاسه كه شامل دايناسورهايي چون براكيساريوس، ديپلوكوس و آپاتوساريوس مي‌شوند به دليل گردن بلند خود به خوبي شناخته شده‌اند. گردن طويل آنها به اين موجودات كمك مي‌كرد تا بتوانند در مناطق مرتفع براي خود غذا تهيه كنند.
اگرچه بتازگي به صورت بحث برانگيزي اين نظريه مطرح گشته و تا حدودي نيز ثابت شده كه سائوروپادس ها (دوران ژوراسيك و كرتاسه) هنگام جويدن غذا سر خود را بالا نگه نمي‌داشته‌اند زيرا با اين كار تمام انرژي آنها بايد صرف گردش خوني شود كه در گردن بلند آنها جريان دارد، بيشتر محققان با اين نظريه كه اين دايناسور و همچنين آپاتوساروس و ديپلودوكوس در هنگام تغذيه گردن خود را پايين نگه مي‌داشته‌اند موافق هستند. امادر حال حاضر دانشمندان درمورد اين دايناسور حدس زده‌اند كه آن دسته از سائوروپادسهايي كه بزرگ‌تر و غول پيكر بوده‌اند سر خود را بالا نگه مي‌داشته‌اند.
آندراس كريستيان مورفولوژيست دانشگاه فلنسبرگ در آلمان يكي از انواع مختلف اين‌گونه را كه حدود اوايل دوران كرتاسه بين 112 تا 130 ميليون سال پيش مي‌زيسته، تحت بررسي قرار داده است و پس از اتمام تحقيقات متوجه شده كه وزن اين دايناسور در حدود 3800 كيلوگرم و طول آن از نوك سر تا پنجه‌هاي پا حدود 11 تا 12 متر بوده است.
گردن و سر اين دايناسور به تنهايي210 كيلوگرم وزن داشته و فاصله بين ستون گردن آن و پوزه كشيده شده‌اش 4.6 متر بوده است.
پس از مطالعه بر روي فشار وارده به غضروف‌هاي گردن اين دايناسور اين احتمال مي‌رود كه محل اتصال گردن و سر آن براحتي قادر به تحمل وزن و طول اين حيوان بوده است. اگرچه ايجاد گردش خون در چنين گردني با طول زياد انرژي زيادي مي‌برد، كريستيان دريافت كه اگر غذا در بدن اين موجود پخش مي‌شده انرژي لازم براي كمك به گردش خون در گردن اين حيوان بخوبي توليد مي‌شده است در غير اين صورت اين دايناسور نمي‌توانسته غذاي خود را با داشتن چنين گردن طويلي هضم كند.

آريانا محمدي
جام جم