اختراع دیگری که به آن می پردازم ،مداداست.همین مدادی که در دستان شماست و باآن مشق هایتان را می نویسید.در زمان های قدیم که هنوز مداد اختراع نشده بود،مردم از انگشتان خود یا از ساقه های نی توخالی برای نوشتن استفاده می کردند.پس از آن نیز استفاده ازساقه ی پر یا دُم غاز برای نوشتن رواج داشت.آنها درهنگام نوشتن،سر ساقه های پر را تیز می کردند و آن را در جوهر فرو می بردند.
با کشف گرافیت که ماده ای نرم و شبیه زغال است،کار نوشتن بسیار آسان گردید.این ماده در اثر مصرف تغییر شکل می داد.از این رو،مردم به صورت های مختلفی از آن استفاده
می کردند. یکی ازاین روش ها آن بود که یک رشته نخ را به دورگرافیت می بستند تا استفاده از آن آسان تر گردد.مداد سال ها بعد از کشف گرافیت ساخته شد.
در سال 1564.م. رسوبات گرافیت خالص در انگلستان کشف شد.این ماده برای نوشتن مناسب بود اما استحکام آن کم بود و به آسانی می شکست.
در سال 1795.م. یک شیمیدان فرانسوی به نام«نیکولاس جکوز کونته»گرافیت را با خاک رس و گوگرد مخلوط کرد و آن را در کوره حرارت داد و بدین ترتیب ،صدها میله ی گرافیت درست کرد.«ویلیام مونرو» امریکایی نیز میله های گرافیت را در میان پوششی از چوب قرار داد و بدین ترتیب مداد ساخته شد.

درجه ی سختی مداد
کارخانه های سازنده ی مداد اغلب درجه ی سختی مداد را با استفاده از حروف معینی بر روی آن درج می کنند.حرفH نشان دهنده ی سختی و حرف B معرف سیاهی و نرمی مداداست.بنابراین حروف HBنشان دهنده ی یک مداد معمولی است.6H مدادی بسیار سخت و 6Bمدادی بسیار نرم و سیاه است.