آن جانِ ملكوتي و روح ﴿ونَفَختُ فيهِ مِن رُوحي﴾(1)، محكمِ اصيلي است كه بايد حيات خويش را به آن عرضه كنيم. علم و عمل انسان و پيوند آن دو با يكديگر، حيات او را شكل مي‏دهد. هماهنگي حيات اكتسابي با حيات الهي موهبتي، عامل آرامشي عميق و نشاطي حقيقي در وجود انسان است و نبود اين هماهنگي سبب ناآرامي و تشويش است. اگر حيات اكتسابي انسان با حيات الهي او ناهماهنگ بود، متشابه است و چنانچه هماهنگ بود، محكم است و باز در صورت نخست، حياتْ حيواني است و در صورت دوم، انساني. بايد توجه شود كه روح منفوخ الهي در طليعه حدوث، به همگان عطا مي‏شود؛ ليكن برخي آن را كامل كرده و در حفظ طهارت آن مي‏كوشند و بعضي آن را آلوده و در تدسيس او سعي بليغ مي‏كنند.
 
1. سوره ص، آيه 72. تفسير انسان به انسان، ص339.