در چهارم شعبان سال 26 هجری امیرالمۆمنین علی (ع) صاحب فرزند پسری شدند به نام عباس که ام البنین مادرش بود.

او که در کنار فرزندان حضرت زهرا (س) بزرگ شده بود علاقه و محبت ویژه ای به آنها داشت.

القاب زیادی برای ایشان گفته اند مانند ابوالفضل که به دلیل شجاعت به این نام لقب گرفتند.

ابو قربه یکی دیگر از القاب ایشان می باشد. قربه یعنی مشک و در زبان عربی هرگاه کسی با شخصی یا چیزی همراهی بسیاری داشته باشد کلمه "اب" را به آن اضافه می کنند و چون حضرت ابوالفضل آب آور کاروان امام حسین (ع) بود به او لقب "ابو قربه" داده اند.

امام صادق (ع) به ایشان لقب عبد صالح دادند که این منزلت عظیم حضرت ابوالفضل را نشان می دهد

اهل بیت (ع) در رابطه با مقام و جایگاه حضرت ابوالفضل سخنان بسیاری دارند.

امام صادق (ع) به ایشان لقب عبد صالح دادند که این منزلت عظیم حضرت ابوالفضل را نشان می دهد.

امام صادق(ع)، در رابطه با صفات برجسته حضرت ابوالفضل (ع) فرمودند:

عموى ما عباس‏بن على(ع) چنین صفاتى داشت:

1- بصیرت نافذ،2- بینش عظیم،3- ایمان بسیار و شدید،4- جهاد در محضر امام حسین(ع)،5- جانبازى و ایثار،6- شهادت در راه امام خود.

امام صادق(ع) در ادامه زیارت ابوالفضل(ع) بخشى دیگر از خصوصیات برجسته علمدار کربلا را، با عبارت «شهادت مى‏دهم»، بر مى‏شمارد و مى‏فرماید شهادت مى‏دهم که تو:

در برابر جانشین رسول اکرم(ص) در مقام تسلیم بودى، امام حسین(ع) را تصدیق کردى، به حجت خدا وفادار ماندى و خیرخواه امام خود بودى. من شهادت مى‏دهم و خدا را نیز گواه مى‏گیرم که تو راه جنگاوران و شهداى بدر را پیمودى.  شهادت مى‏دهم که تو در خیرخواهى تا آخرین حد تلاش کردى و آنچه در توان داشتى به انجام رساندى.

امام صادق(ع) در پایان مى‏فرماید:

در برابر این فداکاریها، خداوند بزرگ تو را در جمع شهدا قرار داد،روانت را با ارواح نیکبختان همنشین ساخت، وسیعترین منزل بهشتى و برترین غرفه فردوس را به تو عطا کرد و یادت را در ملأ اعلى بلند ساخت.

امام صادق(ع) در فصلى دیگر از سخنانش به عظمت مقام ابوالفضل(ع) درود مى‏فرستد و مى‏فرماید:

سلام خدا و سلام فرشتگان مقرّبش و سلام پیامبران مرسل و بندگان شایسته الهى و سلام همه شهدا و صدّیقان، سلامهاى پاک و طیّب در صبحگاهان و شامگاهان، بر تو باد اى فرزند امیرالمۆمنین.

خدا لعنت کند آن را که حق تو را نشناخت و حرمت تو را پاس نداشت، خدا لعنت کند کسى را که حق تو را نشناسد و مقام تو را سبک بشمارد، خداوند لعنت کند مردمى را که حرامهاى الهى را در شأن تو حلال شمردند و با کشتن تو حرمت اسلام را زیر پا نهادند.

پی نوشت:

تاریخ امام حسین (ع)- جلد 9