لطفعلی خان زند، پسر جعفرخان بن صادق خان، یعنی نواده‏ی برادری كریم خان زند و هشتمین و آخرین خانِ سلسله‏ی زندیه از سال 1203 تا 1209 ق، فرمان رانده است. با وجود سنِّ كم، به فتوحات مهمی نایل آمد و تا زنده بود، آقامحمدخان قاجار از او بر جان و دولت خویش، بیم داشت. با به قدرت رسیدن خانِ قاجار، جنگ بین آن دو درگرفت و لطفعلی خان زند شكست خورد. لطفعلی خان زند پس از شكست از سپاه آقامحمدخان قاجار در كرمان، به بم گریخت. در آن‏جا به دست یكی از یارانش كه به او خیانت كرد، گرفتار شد و به دست دشمن خونخوار خود آقامحمدخان افتاد. پادشاه قاجار با انگشتان خود دو چشم لطفعلی‏خان را از حدقه بیرون آورد و پس از شكنجه‏های فراوان و اعمال وحشیانه، او را در تهران به قتل رساند. قبر او در امامزاده زید تهران واقع است.