در بیست و دوم اردیبهشت ماه سال 1349 شمسی شورای امنیت سازمان ملل متحد با صدور قطعنامه شماره 278، نظرخواهی فرستاده سازمان ملل از مردم بحرین را تأیید كرد و به این ترتیب، این كشور جزیره‏ای، مستقل شد. فرستاده سازمان ملل به بحرین، در مدت دو هفته، از طریق گفتگو با سران قبایل و افراد صاحب نفوذ در این كشور، به این نتیجه رسیده بود كه بحرین مستقل شود. جزیره بحرین در خلیج فارس قبل از ظهور اسلام جزو قلمرو ایران بود و با تشكیل حكومت اسلامی، تحت كنترل خلفای مسلمان درآمد. از اوایل قرن هفتم هجری، بار دیگر به ایران ضمیمه شد تا این كه پس از چندین بار جابجایی قدرت در این جزیره، بحرین در آستانه جنگ جهانی اول، تحت‏الحمایه انگلستان گردید. با این حال، ایران همواره بر حاكمیت خود بر بحرین تأكید داشت و به انگلیس به خاطر اشغال بحرین اعتراض می‏كرد. در اوایل دهه 1340 ش انگلیس به دلیل ناتوانی در اداره مستعمراتش، تصمیم به عقب‏نشینی از خلیج فارس گرفت، لذا با توافق رژیم شاه، زمینه‏سازی برای یك نظرخواهی در بحرین، زیر نظر سازمان ملل، برای تعیین تكلیف این جزیره فراهم شد كه به استقلال آن انجامید و حاكمیت چند قرنی ایران بر بحرین در 24 اردیبهشت 1349 پایان پذیرفت.