يك پژوهشگر غربي تصريح كرد كه افسانه‏هاي مربوط به هولوكاست بزرگترين مانع بر سر راه فهم دقيق وقايع جنگ دوم جهاني و در نتيجه مانعي بزرگ بر سر راه صلح و امنيت و احترام ميان ملت‌هاست.
به گزارش فارس، پايگاه اينترنتي "اينكانونينت هيستوري " (Inconvenient History) در مقاله‏اي به قلم يك مورخ غربي به نام "ريچارد اي. ويدمن " (Richard A. Widmann) نوشت: با آغاز به كار يك مجله تاريخي جديد كه به‏طور خاص به مقولات "تاريخ غامض " يعني تاريخ پر كش و قوس و بعضا ناراحت‏كننده مي‏پردازد، بد نيست به گذشته نگاهي افكنده و ببينيم عقبه مورخيني كه خود را "تاريخ‏دانان تجديدنظرطلب " (Revisionist Historians) مي‏خوانند چه بوده و ايشان تاكنون چه پيروزي‏ها و شكست‏هاي علمي را در كارنامه خود ثبت كرده‏اند؟ هر چند كه گفته مي‏شود تجديدنظرطلبي تاريخي عمري به طول تاريخ دارد اما بايد دانست كه محتواي اين رويكرد به تاريخ چيزي نيست جز روشنگري در خصوص واقعيت‏هاي تاريخي و كنار زدن داستان‏سرايي‏هاي معروف و تبليغات دولتي از چهره تاريخ. به‏طور خاص چنين رويكردي در سال‏هاي پس از جنگ اول جهاني ريشه دارد.
ترديدي نيست كه نام تجديدنظرطلب شايسته اين گروه از تاريخ‏دانان است چرا كه ايشان كار خود را از تلاش براي اصلاح سخت‏ترين مواد قرارداد ورساي بالاخص بندي از اين قرارداد كه آلمان را مسئول آغاز جنگ اول جهاني خوانده بود، شروع كردند. اين حركت در ميان ليبرال‏ها و ترقي‏خواهان آن عصر از طرفداران زيادي برخوردار شد. هر چند كه اصلي‏ترين عامل پيدايش تجديدنظرطلبي تاريخي غور در علل واقعي آغاز جنگ اول جهاني دانسته شد اما اين تصور هم وجود داشت كه اين رويكرد جديد به تاريخ مي‏تواند از وقوع مجدد فجايعي چون جنگ اول جهاني ممانعت كند. در آن زمان باور بر اين بود كه روشن كردن دقيق آنچه منجر به جنگي بدين بزرگي شده بود و آگاه ساختن جوامع نسبت به علل واقعي آن مي‏تواند جوامع را از درگير شدن در مسايلي كه منجر به جنگ ديگري شود بازدارد. واقعيت اين است كه جريان تجديدنظرطلبي تاريخي در اصل جرياني صلح‌‌طلب بود.

* سراب پيروزي
ويدمن در ادامه تصريح كرد: با انتشار كتاب "جاده‏اي به سوي جنگ: آمريكا بين سال‏هاي 1914 تا 1917 " نوشته "والتر ميليس " (Walter Millis) در سال 1935 ميلادي، تجديدنظرطلبان از دستيابي به يك پيروزي علمي در پوست خود نمي‏گنجيدند اما بعدها ثابت شد كه خيال پيروزي سرابي بيش نبوده است. با اينكه بسياري از تجديدنظرطلبان در سال‏هاي منتهي به واقعه "پرل هاربر " (Pearl Harbor) به حمايت از گروه‏هاي مخالف دخالت نظامي در ساير نقاط جهان پرداختند اما تهاجم نظامي هواپيماهاي ژاپني به نيروهاي آمريكايي در پرل هاربر باعث شد كه محبوبيت تجديدنظرطلبي با خدشه‏اي سترگ مواجه شود.
قبل از پايان يافتن دهه 1940 ميلادي، تجديدنظرطلبان بار ديگر تلاش كردند تا به منشا جنگ‏ جهاني دوم پي ببرند. افرادي چون "جان تي. فلاين " (John T. Flynn)، "اف. جي. پي ويل " (F.J.P. Veale)، "فرد اوتلي " (Freda Utley)، "لئونارد ون‏مورالت " (Leonard von Muralt) و "جورج مورگنسترن " (George Morgenstern) مطالب فراواني نوشتند كه افسانه‏هاي عامه‏پسند در خصوص جنگ را زير و رو كرد.
نويسنده مقاله اضافه كرد: در دهه 50 ميلادي، "هاري المر بارنز " (Harry Elmer Barnes) كه در دوران پس از جنگ اول جهاني هم يك تجديد نظرطلب به حساب مي‏آمد، به مركز ثقل تجديدنظرطلباني بدل شد كه در پي يافتن نقش انگلستان در وقايع سپتامبر 1939 بوده و مي‏خواستند بدانند كه آيا "فرانكلين روزولت " (Franklin Roosevelt) رئيس جمهور وقت آمريكا با هماهنگي قبلي آمريكا را به بهانه واقعه پرل هاربر وارد جنگ جهاني دوم نكرده است؟ تجديدنظرطلبان از شيوه برگزاري دادگاه‏هاي رسيدگي به جنايات جنگي سران آلمان نازي نگران بودند و از آن واهمه داشتند كه از اين پس تمامي جنايات صورت گرفته در جنگ‏هاي مدرن به گردن طرف بازنده جنگ انداخته شود. آنها اكنون نگراني ديگري هم داشتند، اين نگراني همانا افزوده شدن تسليحات كشتار جمعي همچون بمب اتم به زرادخانه‏هاي نظامي بود. به نظر مي‏رسيد كه جنگ سوم جهاني در صورت وقوع، با نابودي هر دو طرف به پايان خواهد رسيد.
اين مورخ غربي ادامه داد: علي‏رغم عمق قابل توجه مطالعات تاريخي و آثار منتشر شده در دهه 50 ميلادي، تجديدنظرطلبان تاريخي دريافتند كه ميزان پذيرش عمومي نظراتشان نسبت به سال‏هاي پس از جنگ اول جهاني كاهش يافته است. در اين سال‏ها طي آنچه بارنز "خاموش‏سازي تاريخ " خوانده است، مراكز انتشاراتي مختلف از انتشار آثار تجديدنظرطلبان امتناع مي‏ورزيدند. مجلات چپ و ليبرال كه در دهه 20 ميلادي بيشترين بار انتشار آثار تجديدنظرطلبان را به دوش كشيده بودند نمي‏خواستند در خصوص فاشيست‏ها، كمونسيت‏ها يا رژيم‏هاي ناسيونال سوسياليست مطلبي چاپ كنند كه برايشان دردسرساز شود.
بيشترين ميزان نوشته‏هاي تجديدنظرطلبان تاريخي در دهه 50 ميلادي توسط دو انتشاراتي كوچك به نام‏هاي "هنري رگنري " (Henry Regnery) در شيكاگو و "دوين - اندير " (Devin-Adair) در نيويورك چاپ شد. خوانندگان اين آثار عموما چندان روي خوشي به آنها نشان نمي‏دادند.
ويدمن در ادامه مي‏نويسد: در سال 1966، بارنز در مقاله‏اي تحت عنوان "تجديدنظرطلبي: كليد صلح " به جمع‏بندي تحركات جريان تجديدنظرطلبي تاريخي پس از جنگ جهاني دوم پرداخت. اين مقاله در مجله "رامپارت " (Rampart) به چاپ رسيد. وي در اين مقاله مدعي شد كه "تجديدنظرطلبي در نبرد تاريخي پيروز شده است " اما ضمنا نوشت كه "بايد در نظر داشت كه ادبيات گسترده‏اي كه تجديدنظرطلبان به كار گرفته‏اند ثبت خواهد شد و به درد زماني مي‏خورد كه حقايق تاريخي در دسترس عموم قرار گرفته و از شر سانسور، دروغ پراكني، جانبداري و تقلب رها شده باشند. "

* تاريخ را خفه كردند تا حقايق روشن نشود!
بارنز براي توضيح راهكارها و راهبردهاي به كار گرفته شده عليه تجديدنظرطلبان براي جلوگيري از پذيرش عمومي عقايدشان از عبارت "خفه كردن تاريخ " بهره جست. وي در توضيح آن مي‏نويسد: "هدف اصلي اكنون اين است كه به افكار عمومي گفته شود كه هيتلر و ساير رهبران حزب ناسيونال سوسياليست كارگران آلمان چنان موجودات خونخواري بوده‏اند كه بريتانياي كبير اخلاقا حق داشته است به برنامه‏ريزي براي سركوب ايشان بپردازد و همچنين ايالات متحده مجبور بوده است كه وارد اين جنگ شده و بريتانيا را در اين مبارزه اخلاقي ياري دهد. "
نويسنده مقاله در تشريح نظرات بارنز مي‏افزايد: بارنز بر اين باور بود كه نظريات تجديدنظرطلبان با اغراق در وحشيگري‏هاي نازي‏ها ناديده گرفته شده‏اند. در پرتو ادعاهايي همچون كشتار 6 ميليون يهودي و استفاده از سلاح‏هاي كشتار جمعي نظير اتاق‏هاي گاز كه در يك دقيقه مي‏توانستند هزاران نفر را به قتل برسانند و ...، مواردي همچون پشت پرده مسايل سياسي و ديپلماتيك به سختي مي‏توانستند در افكار عمومي تاثيري بگذارند.
بارنز نوشت: "اينكه از عموم مردم انتظار داشته باشيم كه به سخنان متين و موقر تجديدنظرطلبان در ميان سيل فحاشي به آلمان پيش و پس از جنگ دوم جهاني گوش فرا دهند مانند آن است كه از زني كه منزلش در آتش مي‏سوزد و بچه‏هايش در خطرند بخواهيم كه به آواز يك فروشنده دوره‏گرد گوش فرادهد. "
بارنز در واقع بر اين باور بود كه مهمترين مانع در مقابل تجديدنظرطلبي سيل خروشان داستان‏هايي همچون هولوكاست است كه نشان از سبوعيت نازي‏ها داشتند. داستان هلوكاست طي 50 سال گذشته با جنبه‏هايي افسانه‏اي آغشته شده و به‌شدت از آن دفاع مي‏شود. از جمله روش‏هاي دفاع از اين افسانه سيستم‏هاي قانوني است كه اقدام به پيگرد كساني مي‏كنند كه هرگونه سوالي در خصوص هولوكاست مطرح كنند.
ويدمن افزود: بارنز هولوكاست را به عنوان بزرگترين مانع بر سر پذيرش تجديدنظرطلبي و در نتيجه بزرگترين مانع بر سر راه صلح، امنيت و احترام ميان ملت‏ها مي‏داند. شبح هولوكاست اكنون به توجيهي براي مداخله‏هاي نظامي بدل شده است. رسانه‏ها و دولت‏هاي غربي اكنون مخالفين خود را به هيتلرهاي جديد تعبير كرده و ايشان را به داشتن قصد نسل‏كشي و استفاده از تسليحات كشتار جمعي متهم مي‏كنند.
براي هر تجديدنظرطلبي اولين گام مقابله با دروغ‏ها، اغراق‏ها و تبليغاتي است كه تحت نام هولوكاست صورت پذيرفته است. در اين مسير خطر متهم شدن به نفي هولوكاست، نژادپرستي، ضديهودي‏گري و نئونازيسم وجود دارد. با اين وجود تجديدنظرطلبان اطمينان دارند كه افسانه‏هاي مربوط به هولوكاست بزرگترين مانع بر سر راه فهم دقيق وقايع جنگ دوم جهاني هستند.
ويدمن در پايان تاكيد كرد: تجديدنظرطلبان نه به دنبال احياي رژيمي تماميت‏خواه همچون رژيم آلمان نازي بلكه به دنبال ايجاد جامعه‏اي آزادتر نسبت به جوامع امروزي هستند. تجديدنظرطلبان خواهان روشن شدن حقايقي هستند كه از دخالت‏هاي نظامي و ده‏ها هزار كشته ناشي از آنها جلوگيري كنند. در طي 40 سال گذشته، بارنز مجبور به سكوت شد اما اكنون تجديدنظرطلبان بايد تلاش كنند كه راه وي را ادامه دهند. درست است كه تجديدنظرطلبي و روايت غامض از تاريخ در وهله اول چندان خوشايند به نظر نمي‏آيند اما تنها راه براي صلح همين است.