پیرزن، منتظر و دل نگران

باز آرام نمازش را خواند

سر سجاده نشست و با ذکر

رشته ی تربت خود را چرخاند

مدتی بود که با خود می گفت

حتماً امروز می آید دیگر

روزها رفت و نیامد از راه

نشد از آمدنش هیچ خبر

زود سجاده ی خود را برچید

باز از نور امیدی دلشاد

زد به موهای سپیدش شانه

کمی هم آب به گلدان ها داد

چای دم بود و سماور بی تاب

آب، قل قل توی آن می جوشید

پیرزن آمد و ظرفی پر سیب

با دو بشقاب روی میزش چید

رفت و از پنجره شد خیره به راه

تا که خورشید به مغرب کوچید

هیچ کس باز نیامد از راه

پیرزن از ته دل آه کشید