درخت ها همیشه معنی بخش زندگی بوده اند و ما از آن ها برای زندگی بهتر استفاده می کنیم ولی برخی درختان هم هستند که سمی بوده و باعث ضرر رسیدن به انسان ها می شوند از این رو نزدیک شدن به آن ها می تواند به معنای پایان زندگی باشد.

 این درخت در مناطق مختلف مانند فلوریدا، کارابیان و باهاماس رشد می کند ولی به تازگی در غرب انگلستان هم رشد کرده است. این درخت میوه های کوچکی دارد که به نام سیب های مرگ شناخته می شود چرا که بوی آن هم می تواند انسان را راهی بیمارستان کند.

تک‌تک اجزای درخت مانچینیل (Manchineel) - یا در تلفظی دیگر «مانسینلا» - که در کتاب رکوردهای گینس عنوان «خطرناک‌ترین درخت دنیا» را به خود اختصاص داده، سمی و خطرناک است.

ایستادن زیر این درخت به‌ویژه در روزهای بارانی بسیار خطرناک است زیرا قطرات باران پس از برخورد با برگه‌ها یا تنه این درخت، سمی می‌شوند و در صورت هر گونه تماس با پوست بدن واکنش شدید آلرژیک ایجاد می‌کنند

این درخت که ارتفاع آن گاه تا پانزده متر می‌رسد و در سواحل آمریکای مرکزی و کارائیب رشد می‌کند، میوه ای سبز رنگ دارد که به «سیب ساحل» یا «سیب مرگ» مشهور است.

فقط کافی است این میوه شیرین را گاز بزنید تا چند لحظه بعد لب‌ها و دهانتان دچار خارش و التهاب شدید شود. خوردن این میوه به ظاهر جذاب سبب بروز عوارض ناگواری همچون ورم معده، عفونت باکتریایی، خونریزی و حتی مسدود شدن مجاری تنفسی به علت تورم شدید می‌شود.

شیره درخت مانچینیل به شدت سمی است. بریدن قسمتی از این درخت سبب پاشیده شدن شیره آن به بیرون می‌شود. تماس با یک قطره از این شیره به التهاب شدید پوستی می‌انجامد.

همچنین سوزاندن این درخت سبب می‌شود شیره آن به همراه دود بالا برود و به این ترتیب تماس با دود ناشی از آن هم التهاب پوستی ایجاد می‌کند. وارد شدن شیره این درخت یا حتی دود ناشی از سوزاندن آن به چشم می‌تواند شخص را کور کند.

ایستادن زیر این درخت به‌ویژه در روزهای بارانی بسیار خطرناک است زیرا قطرات باران پس از برخورد با برگه‌ها یا تنه این درخت، سمی می‌شوند و در صورت هر گونه تماس با پوست بدن واکنش شدید آلرژیک ایجاد می‌کنند.

بومیان منطقه کارائیب از شیره ‌درخت مانچینیل برای زهرآگین کردن پیکان‌ها (دارت‌های) خود استفاده می‌کردند. همچنین با ریختن مقداری از این شیره در منابع آبی دشمن از آن به عنوان سلاحی بیولوژیکی علیه دشمنان خود بهره می‌گرفتند.

یکی از شیوه‌های شکنجه در میان بومیان کارائیب این بود که فرد مورد نظر را به تنه این درخت می‌بستند. به این ترتیب فرد در معرض سموم این درخت قرار می‌گرفت و به تدریج زجرکش می‌شد.

جالب اینکه حیوانات مختلف منطقه از خطرات این درخت آگاهند و هرگز به آن نزدیک نمی‌شوند. تنها موجودی که از میوه آن تغذیه می‌کند، نوعی خرچنگ بومی منطقه کارائیب است اما سم این درخت تاثیری روی آن ندارد.

درخت مانچینیل در حال حاضر در حال انقراض است و تعداد بسیار کمی از آن در دنیا وجود دارد. در این مناطق تابلوهای هشداردهنده در کنار این درختان وجود دارند یا روی تنه آنها یک ضربدر قرمز کشیده می‌شود تا گردشگران را از نزدیک شدن به آنها بر حذر دارند.

با این حال، همه‌ساله تعدادی از گردشگرانی که به این مناطق سفر می‌کنند از سر بی‌اطلاعی یا بی‌توجهی به علایم هشداردهنده یا حتی از سر کنجکاوی به خاطر تماس با این درخت یا خوردن میوه آن به درمانگاه‌های محلی مراجعه می‌کنند.

عوارض ناشی از تماس با اجزای این درخت در میان کودکان معمولاً شدیدتر است.