امام موسى‏كاظم(ع) در هفتم صفر سال 128 هجرى قمرى در أبوا(محلى ميان مكه و مدينه)ديده به جهان گشود و با نور خود جهان هستى را روشن كرد.
پدرش امام جعفرصادق(ع) امام ششم شيعيان، و مادرش حميده‏بربريه، معروف به حميده‏مصفاة است.
امام موسى‏ بن ‏جعفر(ع) ملقب به كاظم، صابر، صالح، امين و عبدصالح است و كنيه شريف او، ابوابراهيم، ابوالحسن و ابوعلى است كه در ميان محدثان به ابوالحسن اوّل معروف است.
امام كاظم(ع) در مكتب علمى و معنوى پدرش امام جعفر صادق(ع) پرورش يافت و در ميان علويان كه نخبگان امت اسلام و پاك‏ترين ريشه‏هاى انسانى بودند، به بزرگى و شرافت نايل آمد. به طورى كه پس از شهادت پدرش امام جعفر صادق(ع) در شوال 148 قمرى، به مقام عظماى ولايت و امامت رسيد و اكثر ياران و اصحاب پدرش به امامتش اقرار و اعتراف كردند.
امام كاظم(ع) در عصر حكومت مروان ‏بن ‏محمد اموى(معروف به مروان ‏حمار(كه آخرين خليفه امويان بود، به دنيا آمد و در مدت عمر شريف خويش، علاوه بر حكومت مروان ‏بن ‏محمد اموى، حكومت ستم‏گرانه پنج تن از عباسيان(يعنى: سفاح، منصور، مهدى، هادى و هارون) را تحمل كرد.
آن حضرت چند بار در عصر مهدى، هادى و هارون از مدينه به بغداد فراخوانده شد و مورد آزار و شكنجه‏هاى حكومتى قرارگرفت.
امام موسى‏كاظم(ع) در 20 سالگى به امامت رسيد. مدت امامت آن حضرت، 35 سال بود و امامت آن حضرت مصادف بود با خلافت و حكومت‏هاى پى‏درپى منصور، مهدى، هادى و هارون‏الرشيد.
آن حضرت جمعاً به مدت 14 سال، به روايتى 7 سال و به روايت ديگر 4 سال از عمر شريف خود را در زندان‏هاى عباسيان گذرانيد.
سرانجام در 55 سالگى، در بيست‏ و پنجم رجب سال 183 قمرى در زندان سندى‏ بن ‏شاهك در بغداد، به دستور هارون مسموم گرديد و بر أثر اين مسموميت به شهادت نايل آمد.
بدن شريف آن حضرت را پس از شهادت، از زندان بيرون آورده و در مقابر قريش در حوالى بغداد، كه هم اكنون معروف به كاظمين است، دفن نمودند.