گاهى من با خانواده‏ى معظم شهدا در خانه‏هايشان، زير سقفهايشان مى‏نشينم و مى‏بينم گاهى مادرِ يك شهيد، حقيقتاً يك نخبه‏ى فكرى و روحى است؛ يك انسان برجسته است. همين جا هم ديديم؛ در جاهاى ديگر هم ديده‏ام. انسان تحت تأثير قرار مى‏گيرد. نخبه آن كسى است كه بتواند برجستگى خودش را بدون ادعا، با شخصيت خود، با هويت خود و با ذات خود، به ديگران تفهيم كند. من اين را مى‏بينم. در بين مردم استانها و مردم سراسر كشور، برجستگانى در همه جا هستند؛ اما ما از هم خبر نداريم. خوب بود اگر فرصت بود و اگر مى‏توانستيم، به جاى اين شش نفر از دوستان كه تشريف آوردند - غير از آقاى استاندار - شصت نفر مى‏آمدند و صحبت مى‏كردند. من واقعاً مشترى و طالب هستم. متأسفانه مجال كم است. توصيه مى‏كنم جلسات نخبگان و سخن گفتن آنان و سخن شنيدن از آنان، باب بشود. مسئولان مختلف، در رده‏هاى مختلف اين كار را بكنند. ما هر جا كه مى‏رويم، بخشى از برنامه‏مان اين است، ليكن مجموعه‏ى مسئولان استانها، مسئولان كشور و وزرا، به يك شكل مناسبى اين كار را در برنامه‏ها بگنجانند، كه من حالا پيشنهادى درباره‏ى شكلش ندارم؛ بايد بررسى كنند؛ ببينند چه طور مى‏شود نخبه‏ها را وسط ميدان آورد و آنها را شناساند و شناخت. اول، بايد اينها را شناخت. بنابراين، من خيلى از اين جلسه خوشحالم. البته من يك قدرى (نيم ساعت) هم تأخير داشتم، از دوستان عذرخواهى مى‏كنم. علتش اين بود كه بعد از نماز، آقايانِ مسئولان - وزرا و مسئولانى كه از تهران اينجا تشريف آوردند - به ما گفتند ده دقيقه بنشينيد براى جمع‏بندى كارها و بحثهايى كه براى اقدامات سفر كردند؛ اما ده دقيقه‏ى آنها شد حدود چهل دقيقه! به هر حال، تا تجديد وضو كنيم و بياييم اينجا، طول كشيد.