ميلاد مسعود امام محمدباقر(ع) در سال 57 هجرى قمرى
امام محمدباقر(ع)، امام پنجم شيعيان بنا به روايتى در سوم صفر سال 57 در مدينه منوره ديده به جهان گشود.
ولى اين تاريخ، مورد اتفاق تاريخ‏نگاران و سيره‏نويسان نيست. زيرا برخى از آنان، ميلاد با سعادت محمدباقر(ع) را اول ماه رجب سال 57 هجرى قمرى مى‏دانند.
بيشتر مورخان گفته‏اند كه سال تولدش 57 قمرى بوده است. بنابراين وى چهار سال پيش از واقعه كربلا به دنيا آمد و همراه پدر بزرگوارش در اين واقعه جان‏سوز حضور داشت.
پدرش امام على‏ بن ‏الحسين)ع(، معروف به سجاد و زين‏العابدين، و مادرش فاطمه ‏بنت‏ الحسن‏ المجتبى)ع(، معروف به امّ‏الحسن و امّ‏عبدالله مى‏باشند.
چون نَسَب شريف امام محمد باقر)ع(، هم از پدر و هم از مادر به امام اميرالمؤمنين(ع) و فاطمه ‏زهرا(س) مى‏رسد، به ايشان علوى بين علويين و فاطمى بين فاطميين گفته مى‏شود.
امام محمد بن ‏على)ع(، مكنّى به ابوجعفر و ملقب به باقرالعلم و باقرالعلوم مى‏باشد.
اين امام همام پس از شهادت پدر ارجمندش امام زين‏العابدين(ع) در سال 95 قمرى، به مقام عظماى ولايت و امامت شيعيان نايل شد و پيروان اهل‏بيت(ع) را در آن درياى مواج سياسى و نظامى عصر خويش و هرج‏ومرج‏هاى آخر حكومت امويان، به نيكى هدايت و رهبرى كرد. با اين كه ميان رحلت پيامبر(ص) و تولد امام محمدباقر(ع) به مدت 47 سال فاصله بود، در عين حال آن حضرت، سلام گرم و دلنشين پيامبر(ص) را از سوى جابر بن ‏عبدالله‏ انصارى دريافت كرد.
جابر بن‏ عبدالله كه يكى از ياران رسول خدا(ص) و از محبان اهل‏بيت(ع) بود، در سنين كودكى و نوجوانى امام محمد باقر)ع(، وى را در آغوش گرفت و سلام پيامبر(ص) را به وى ابلاغ كرد.
امام محمد باقر(ع) از آغاز زندگى تا شهادت خويش با 11 تن از خلفا معاصر بود كه همه آنان، جز يكى از طايفه خبيثه بنى‏اميه بودند.
سرانجام اين امام همام در هفتم ذى‏الحجه، و به روايتى در ربيع‏الاول سال 114 قمرى در 57 سالگى به وسيله زهرى كه ابراهيم ‏بن ‏وليد بن ‏عبدالملك، در ايام خلافت هشام ‏بن ‏عبدالملك، به آن حضرت خورانيده بود، به شهادت رسيد و در قبرستان بقيع، در كنار پدرش امام زين‏العابدين(ع) و جدّ مادرى‏اش امام حسن‏مجتبى(ع) به خاك سپرده شد.