هدايت به معناي دلالت و ارشاد، و دوگونه است: نشان دادن راهِ دستيابي به مقصد، كه به آن «ارائةالطريق» مي‏گويند و رساندن راهيانْ به هدف كه آن را «ايصال به مطلوب» مي‏نامند.در اصطلاح نيز هدايت برخورداري موجودي از كمالي است كه با نظم خاص و صحيحي به آن برسد؛ به ديگر سخن، برقراري ارتباط خاص ميان موجود و آينده كمالي آن را «هدايت» مي‏گويند.
هدايت دو مقابل دارد: «ضلالت» و «غوايت». هدايت در برابر ضلالت، مربوط به «راه» است. كسي كه راه را به درستي شناخته، آن را درست مي‏پيمايد، رهيافته و «مهتدي» است و كسي كه آن را نشناخته يا به درستي طي نمي‏كند، گمراه و «ضالّ» است؛ ولي هدايت در برابر «غوايت» به معناي هدفداري است. «غي» و «غاوي» همان انسان بي‏هدف است.
گفتني است: گاهي هر يك از اين دو، در معناي‏جامع يا در معناي ديگري استعمال مي‏شوند؛يعني غوايت‏گاهي با وجود قرينه به‏معناي گمراهي‏به كار مي‏رود.
بر اساس تقسيم اصلي، كسي كه هدف دارد و آن را مي‏شناسد، ولي راه رسيدن به آن را نمي‏داند «ضالّ»، و آن‏كه مقصد و مقصود را نمي‏شناسد، «غاوي» است. پس هدايت، شناخت هدف و راه دستيابي به آن است.

هدايت در قرآن ، ص21