اجتماعي شدن یک فرد فقط در اوان كودكي صورت نمي پذيرد، بلكه در تمامي طول زندگي ادامه دارد. در زندگي اجتماعي بايستي شخصيت تحول يابد و رفتار با هنجارهاي گروهي كه فرد عضويت آن را پذيرفته است كه جزء آن و يا در مقايسه با گروههاي ديگر سازگار يافته باشد.به گزارش خبرگزاری مهر، انسان از هنگام تولد نه تنها در مقابل يك دنياي فيزيكي، بلكه در يك دنياي اجتماعي واقع مي شود، حضور پدر و مادر او را الزاما در تماس با ديگري قرار مي دهد و براي آگاه شدن از خود لازمه اش آگاه شدن از ديگري است، به طور كلي مادر است كه اولين تجربه نوزاد را با ديگري فراهم مي آورد و اساس و مقدمات هر رابطه بعدي را در يك محيط اجتماعي برقرار مي سازد.
وقتي كودك ما به سن مدرسه مي رسد ديگر نمي تواند تنها خودش باشد او بايد موجودي اجتماعي شود و عضوي از يك اجتماع، اين تابعيت مستلزم اين است كه با تمام وجودش به قانون تن در دهد و برخي موارد از پيش تعيين شده را درون سازي نمايد.
اجتماعي شدن فقط در اوان كودكي صورت نمي پذيرد، بلكه در تمامي طول زندگي ادامه دارد. در زندگي اجتماعي بايستي شخصيت تحول يابد و رفتار با هنجارهاي گروهي كه فرد عضويت آن را پذيرفته است كه جزء آن و يا در مقايسه با گروههاي ديگر سازگار يافته باشد.
در اين معنا، حركت فرديت يافتن از حركت اجتماعي شدن فردي جداناپذير است. اولين تماس ها در خانواده صورت مي گيرند ولي در خارج ازآن هم روابطي برقرار مي گردند. غالبا شرح حال افراد به وسيله خود آنها حكايت از اين دارند كه عموي كودك يا مهمان هاي خانواده در همان اوان كودكي موجب ديدگاه وسيع كودك خردسال از دنياي اجتماعي گرديده است. سپس مدرسه دخالت مي كند، ابتدا كودكستان است كه كودكان بسيار زود به آن راه پيدا مي كنند و سپس با و رود به دبستان راه پيچ و خم مهمي در اجتماعي شدن گشوده مي شود.
شاید بزرگترين حادثه زندگی یک انسان لحظه اي باشد كه در شش يا هفت سالگی براي اولين بار به مدرسه گام مي نهد. گروه دانش آموزان گروه همسالان كودك است كه بايستي جاي خود را در ميان آنها پيدا كند كه گاه ممكن است نسبت به او بي تفاوت بوده يا حتي با او دشمني داشته باشند. او ديگر "كوچولوي عزيز" يا "يكي يكدانه" نيست. نه تنها نام او را با نام كوچك و مختصري كه در خانواده معمول است صدا نمي كنند بلكه با نام خانوادگي يا اسم كوچكي كه گروه براي او انتخاب مي كند، صدایش می زنند.
در اينجاست كه كودك متوجه اجبارهاي اجتماعي و توقعات جديد زندگي گروهي مي شود كه نه تنها رفقايش بلكه معلمين از او انتظار دارند،گاه بايد ساكت و منظم باشد و گاه با چابكي و سرعت به بازي بپردازد. علاوه بر اين در اين زندگي دسته جمعي، هميشه بچه هاي عاقل نيستند كه نفوذ بيشتري در گروه دارند، بلكه بر عكس غالبا "بي تربيت ترين" آنها موقعيت بهتري پيدا مي كنند و در اين عالم آموزشگاهي كاملا متفاوت از محيط خانوادگي، بايد يك اخلاق پشتيباني كردن را تمرين كنند، جايي كه به او ياد مي دهند هر چيزي را نبايستي به بزرگترها گفت.
دبستان تنها وظيفه و رسالت اصلي اش آموزش نيست، بلكه به ويژه بايستي كودك را در تحقق گذر بسيار مهم از زندگي خانوادگي به زندگي اجتماعي كمك نمايد. در اين تحول، مراحل مهمتر ديگر از قبيل ورود به راهنمايي پس از ابتدايي است و ورود به كلاس اول راهنمايي كه مصادف با مرحله بحراني شخصيت است. در اين مرحله نياز او به مخالفت كردن با نياز او به تاييد شدن در يك شخصيت جديد، در برابر هم قرار مي گيرند و اين همان شخصيت نوجوان است. اين بحران خاص دوران نوجواني است. نوجوان با ملحق شدن به گروه هاي كوچك همسالان براي رهاسازي خود از قيد خانواده تلاش مي كند. همچنين همان طور كه مقايسه تحول ترازهاي عقلاني كودكان در محيط هاي شهري و روستايي نشان مي دهد،بايستي تنوع ارتباطات نوجواني با ديگران و كيفيت آنها را دراجتماعي شدن در نظر گرفت.
بدين ترتيب فرآيند اجتماعي شدن با برقراري روابط بيش از پيش پيچيده كه در آنها فرد تجربيات گوناگوني در زندگي اجتماعي بدست مي آورد عينيت پيدا خواهد كرد. بنابراين، اگر ما در اجتماع زندگي مي كنيم حيات اجتماع هم به ما بستگي دارد، زيرا از همان ابتداي كودكي، بايستي نقش هاي اجتماعي و نگرش هاي جمعي را دروني سازيم و در اين زمينه پدر و مادر وظيفه خطيري در اجتماعي كردن كودك و نوجوان خود دارند.