بحران خاورميانه و مسئله فلسطيني‏ها و رژيم صهونيستي، در دهه آخر قرن بيستم، نشيب و فرازهاي بسياري داشت. در اين زمان، بيل كلينتون پس از انتخاب شدن به رياست جمهوري امريكا در سال 1992م، برقراري صلح در خاورميانه و آشتي بين اعراب و اسرائيل را به عنوان نخستين اولويت سياست خارجي خود اعلام نمود و اسحاق رابين نخست‏وزير رژيم صهيونيستي و ياسرعرفات، رئيس سازمان آزادي بخش فلسطين را براي انجام مذاكرات صلح به واشينگتن دعوت كرد. ياسر عرفات و اسحاق رابين به دنبال مذاكرات طولاني در واشينگتن كه در حضور رئيس جمهور امريكا انجام شد، سرانجام در روز 28 اوت سال 1993م قراردادي را امضا كردند كه به موجب آن، سازمان آزادي بخش فلسطين، موجوديت رژيم صهيونيستي را پس از گذشت 45 سال از تأسيس آن، به رسميت شناخت و اسرائيل نيز متقابلاً متعهد شد كه اداره امور بخشي از مناطق اشغالي فلسطين از جمله نوار غزه را به فلسطيني‏ها واگذار نمايد. قرارداد رابين و عرفات، هم در اسرائيل و هم در ميان فلسطيني‏ها با مخالفت‏هاي شديدي روبرو شد و اعتراضات بسياري را برانگيخت. سازمان‏هاي مبارز فلسطيني به رسميت شناختن موجوديت اسرائيل را در ازاء امتيازات ناچيزي كه به فلسطيني‏ها داده شده بود خيانت به آرمان فلسطين خواندند و صهيونيست‏هاي افراطي هم، رابين را به خاطر واگذاري بخشي از اراضي اشغالي به فلسطيني‏ها به خيانت متهم كردند. علي‏رغم اين توافق، اسرائيل به تعهدات خود عمل نكرد و در سال‏هاي بعد، همچنان تجاوزگري خود را ادامه داد.