برخورد کاوشگر LCROSS به ماه وجود آب را تایید کرده است.
شواهد به دست آمده از این ماموریت نشان می‏دهد که بخش عمده این آب از طریق دنباله‌دار‏ها به ماه آورده شده است. معمای چگونگی پیدایش آب روی ماه احتمالا به زودی حل خواهد شد. شواهد به دست آمده از ماموریت کاوشگر LCROSS نشان می‏دهد که بخش عمده این آب از طریق دنباله‌دار‏ها به ماه آورده شده است. به این ترتیب فرضیه شکل‏گیری آب روی ماه بر اثر باد خورشیدی به نظر نادرست می‏رسد.
ماه گذشته، ناسا طی ماموریتی، دو سفینه را به سطح ماه کوبید: ابتدا یک مرحله از موشک پرتاب‏کننده و چند دقیقه بعد خود کاوشگر LCROSS. محل برخورد یکی از دهانه‏های ماه نزدیک قطب جنوب آن بود. پیش از برخورد، LCROSS به تهیه تعدادی عکس از برخورد موشک با ماه و همچنین طیف‌سنجی ذرات پراکنده‏شده در نتیجه برخورد پرداخت. عکس‏های ارسالی و نتایج به دست‏آمده از طیف‏سنجی به وضوح حاکی از وجود آب در ماه دارند.
در ماموریت‏های فضایی پیشین نیز نشانه‏هایی از وجود آب در ماه به دست آمده بود اما منشا این آب مشخص نبود. یکی از فرضیه‏های مطرح شده بادهای خورشیدی را عامل پیدایش آب می‏داند. بر مبنای این فرضیه، وقتی اتم‏های هیدروژن بادهای خورشیدی با اتم‏های اکسیژن موجود در خاک ماه برخورد می‏کنند، واکنش شیمیایی بینشان رخ می‏دهد و آب تولید می‏شود. اما اکنون شواهد به دست‏آمده نشان ‏می‏دهد که این فرضیه احتمالا نادرست است و آب موجود در ماه از خارج آن می‏آید.
به گزارش ماهنامه نجوم، اولین دلیلی که نشان می‏دهد آب موجود در سطح ماه توسط دنباله‌دار‏ها به آن آورده شده این است که بر مبنای طیف‏سنجی‏های LCROSS، سطح ماه حاوی مواد فراری است که به سرعت تبخیر می‏شوند. این مواد که حاوی کربن و هیدروژن هستند، می‏بایست میلیاردها سال قبل، درست بعد از زمانی که ماه شکل گرفت، در فضا گم شده باشند. به همین دلیل آب تولید شده توسط برهم‏کنش بادهای خورشیدی با خاک ماه باید خالص و عاری از مواد فرار باشد.
اما دنباله‌دار‏ها گلوله‏های یخی "کثیفی" هستند که حاوی مواد فراری نظیر متان می‏باشند. به عقیده یکی از محققين دانشگاه تنسی به نام لری تیلور (Larry Taylor) «اگر ما بتوانیم منشا آب روی ماه را مشخص کنیم، اطلاعات زیادی راجع به گذشته ماه و برخورد دنباله‌دار‏ها با آن در طی چند میلیارد سال گذشته را به دست خواهیم آورد».
یکی دیگر از شواهدی که در جهت تقویت فرضیه نقش دنباله‌دار‏ها مطرح می‏شود مربوط به حجم آب کشف شده در ماه است. بادهای خورشیدی حجم اندکی آب تولید می‏کنند، به میزانی که تراکم آن در خاک ماه بیش‏تر از 1 درصد نخواهد بود. اگر چه پژوهشگران تیم LCROSS هنوز مشغول تجزیه و تخلیل شواهد به دست‏آمده هستند، نتایج مقدماتی نشان می‏دهد که درصد تراکم آب در ماه به مراتب بیش از این میزان است و به بیش از چند درصد می‏رسد.
کشف مواد فرار علاوه بر ارتباطشان با دنباله‌دار‏ها، از یک جهت دیگر نیز مهم هستند: ارزش آن‏ها به عنوان منبع سوخت برای ماموریت‏های آینده انسان روی ماه. احتمال یافتن موادی نظیر اتانول و متان که می‏توانند به صورت مستقیم به عنوان سوخت استفاده شوند، بازگشت انسان به ماه را از نظر اقتصادی توجیه می‏کند. به همین دلیل پترو نوا (Noah Petro)، پژوهشگر مرکز فضایی گودارد ناسا معتقد است: «LCROSS بلیت بازگشت به ماه را به ما داده است».