امام موسي بن جعفر(ع) معروف به"کاظم" هفتمين امام شيعيان است و در ايام امامتش با حکومت هاي منصور دوانقي، مهدي عباسي و هارون الرشيد، که همگي از سلسله بني عباس بودند معاصر بود و از تمامي آنان، سختي ها،رنج هاوبي مهري هاي فراواني متحمل شدو چندين بار از سوي آنان به بغداد فرا خوانده شد و در حبس آنان قرار گرفت و تنها در دوره هارون الرشيد به مدت چهار سال زنداني بود.

هارون در آخرين ماه هاي سال 179 قمري، جهت استحکام خلافت عباسيان و اخذ بيعت و زمينه سازي لازم براي وليعهدي فرزندانش ،عازم مراسم حج گرديد و به علما، سادات، اعيان و اشراف سراسر عالم اسلام نامه هايي نوشت و آنان را براي حضور در مکه معظمه و بيعت با وليعهدي فرزندانش فرا خواند.

او پيش از ورود به مکه معظمه وارد مدينه منوره گرديدو چند مدتي را درآن اقامت نمود و براي دستگيري امام موسي بن جعفر(ع)، انديشه کرد وبا دولت مردان وقت، از جمله يحيي بن خالد برمکي مشورت نمود و سر انجام به دستگيري اش تصميم گرفت. زيراآن حضرت را مزاحم خواسته ها وأميال شيطاني خويش

مي دانست و به هر طريقي مي خواست وي را از سر راه خود بر دارد.

بدين جهت روزي که امام موسي کاظم(ع) در کنار قبر مطهر جدش رسول اکرم(ص)

مشغول نماز و نيايش بود مأموران خليفه وارد مسجد شده و آن حضرت را دستگير و ظالمانه از مسجد خارج کردند. امام موسي کاظم(ع) هنگامي که با زورگويي و بي نزاکتي مأموران هارون رو برو گرديد، متوجه قبر شريف پيامبر(ص) شد وبه شکوه پرداخت و گفت: اي رسول خدا(ص) !از امّت بدکردار تو،آنچه به اهل بيتت مي رسد،به تو شکايت مي کنم.

مردم که از مظلوميت آن حضرت و زور گويي مأموران هارون به شدت ناراحت وعصباني شده بودند،با صداي بلند گريستند و آن حضرت را تا مقداري از راه همراهي کردند.

هارون الرشييد دستور داد آن حضرت را در غل و زنجير کرده و سوار بر محملي نمايند و از مدينه به عراق تبعيدش کنند.

وي براي رد گم کردن مردم و گريز از اعتراضات احتمالي آنان، دو محمل ترتيب داد،يکي را به سوي بغداد وديگري را به سوي بصره حرکت داد و کسي جز مأموران وي نمي دانستند که حضرت در کدام کجاوه است.ولي آن حضرت در کجاوه اي بود که به سوي بصره حرکت کرده بودند.آنان پس از چندين روز راه پيمايي در روز هفتم ذي حجّه وارد بصره شدند و آن حضرت را به عيسي بن جعفر بن منصور دوانقي، پسر عموي هارون و عامل وي در بصره تسليم نمودند.

عيسي بن جعفر، آن حضرت را در يکي از حجره هايي خانه خود زنداني کرد و به مدت يکسال در آن زندان،آن حضرت را نگه داشت، و سپس آن حضرت را به بغداد فرستاد.