مسئله روزه از اقوام بى دین نیز نقل شده، همچنان که از مصریان قدیم و یونانیان و رومیان قدیم و حتى وثنی هاى هندى تا به امروز نقل شده که هر یک براى خود روزه ‏اى داشته و دارند، بلکه می ‏توان گفت عبادت و وسیله تقرب بودن روزه از امورى است که فطرت آدمى به آن حکم می کند.به گزارش خبرگزاری مهر، در قاموس کتاب مقدّس می گوید: به طور کلّی در تمام اوقات در میان هر طائفه و هر ملّت و مذهب در موقع ورود اندوه و زحمت غیر مترقّبه معمول بوده است … قوم یهود غالباً در موقعى که فرصت یافته می خواستند اظهار عجز و تواضع در حضور خدا نمایند، روزه مى‏ داشتند، تا گناهان خود را اعتراف نموده، به واسطه روزه و توبه، رضاى حضرت اقدس إلهى را تحصیل نمایند.

از جمله «الَّذِینَ مِنْ قَبْلِکُمْ» در آیۀ شریفۀ «کُتِبَ عَلَیْکُمُ الصِّیامُ کَما کُتِبَ عَلَى الَّذِینَ مِنْ قَبْلِکُمْ» استفاده می شود که امّت هاى گذشته داراى دین بودند البته‏ نه همه آنها، و قرآن کریم معین نکرده که این امّت ها کدام هستند، چیزى که هست از ظاهر جمله: «کَما کُتِبَ … » بر مى‏ آید که امّت هاى نام برده اهل ملّت و دین بوده‏ اند که روزه داشته ‏اند، و از تورات و انجیل موجود در دست یهود و نصارا هیچ دلیلى که دلالت کند بر وجوب روزه بر این دو ملت دیده نمى ‏شود، تنها در این دو کتاب فرازهایى است که روزه را مدح مى‏ کند، و آن را عظیم مى‏ شمارد. اما خود یهود و نصارا را مى ‏بینیم که تا عصر حاضر در سال چند روز به اشکال مختلف روزه مى‏ گیرند، یا از خوردن گوشت و یا از شیر و یا از مطلق خوردن و نوشیدن خوددارى مى‏ کنند.

و نیز در قرآن کریم داستان روزه زکریا و قصه روزه مریم از سخن گفتن آمده است. و در غیر قرآن مسئله روزه از اقوام بى دین نیز نقل شده، همچنان که از مصریان قدیم و یونانیان و رومیان قدیم و حتى وثنی هاى هندى تا به امروز نقل شده، که هر یک براى خود روزه ‏اى داشته و دارند، بلکه می ‏توان گفت عبادت و وسیله تقرب بودن روزه از امورى است که فطرت آدمى به آن حکم می ‏کند.

پيامبر ختمی مرتب حضرت محمد مصطفی(ص) فرمود: "لَو يَعلَمُ العَبدُ ما في رَمَضانَ لَوَدَّ أن يكونَ رَمَضانُ السَّنَةَ"؛ اگر بنده ارزش ماه رمضان را بداند، آرزو مى كند كه سراسر سال، رمضان باشد.