گاهی یادمان می‌­رود کجا هستیم و چه­‌کار می­‌کنیم.

گاهی فکر می­‌کنیم هیچ کس که این دوروبر نیست، پس چه اهمیتی دارد که چه­‌طور بنشینیم و چه ­طور رفتار کنیم و چه ­طور لباس بپوشیم. اگر در چنین لحظه‌­هایی حس کنیم کسی دارد نگاهمان می­‌کند، معمولاً بیشتر مراقب رفتارمان خواهیم بود؛ و هرچه آن که دارد ما را می­‌بیند برای‌مان مهم­‌تر و عزیزتر باشد، دقت ما هم بیشتر و بیشتر خواهد شد.

بارها شنیده‌­ایم که خدا همه جا هست و همه جا ما را می­‌بیند و باز هم گاه و بی­‌گاه یادمان می­‌رود و فکر می‌­کنیم حالا که کسی ما را نمی‌­بیند پس... البته حتماً بعضی چیزهای ظاهری و رفتارهای جزئی را که به­ خودی خود خوب و بد ندارد و فقط آدابی است که

در برابر دیگر آدم­‌ها رعایت می­‌کنیم، لازم نیست همه جا به­ خاطر حضور خدا رعایت کنیم؛ اما معمولاً مسئله همین جا تمام نمی‌­شود.

امام نهم ما، امام محمد جواد(ع) با این که عمر زیادی نکرد و در فضایی سخت و پر خفقان فرصت چندانی هم برای انتقال سخنانش فراهم نشد، در همان معدود جمله‌‌هایی که از او به یادگار مانده، به این نکته از چند زاویه پرداخته است. امام جوادع یک جا یادآوری می­‌کند طوری رفتار نکنیم که در ظاهر و پیش چشم مردم دوست خدا باشیم و پنهانی، دشمن او. این گونه بودن مراقبتی مدام می‌­طلبد؛ وگرنه همه می‌­دانیم که چنین رفتاری منافقانه است و ناپسند. منتها در این یادآوری نکته‌ه­ایي نهفته است که گویی اگر مراقب نباشیم، ممکن است ناخودآگاه رفتارمان به این سو برود.

 در جمله­‌ای دیگر، امام جوادع می­‌گوید که بدانید هرگز از نگاه خدا دور نیستید، پس ببینید در پیش چشم او، چگونه رفتار می­‌کنید و در چه حالی هستید.  اینجا صریح‌­تر زیر نگاه خدا بودن را به ما یادآوری می­‌کند؛ اما در جمله‌­ای دیگر باز هم ما را از ظاهربینی برحذر می­‌دارد که دل باید متوجه حضور خدا باشد و به سوی او میل کند. حرکت به سوی خدا با دل­‌ها رساتر و مؤثرتر از به زحمت انداختن و رنج دادن بدن است. اواخر هفته آینده سالروز شهادت این امام عزیز است که در کودکی، امام رضاع را از دست داد و به امامت رسید و در اوج جوانی (25 یا

30 سالگی) با دسیسه حاکمان ستمگر و به دست همسرش مسموم شد و از دنیا رفت  

 

حسين سليماني