حتما تو هم این جمله معروف رو شنیدی:" انسان جایزالخطا است"؛ یعنی انسان ممکن است دچار اشتباه شود.اگر کسی این مسأله را به یاد داشته باشد، آن وقت اولین قدم را در دیدن وپذیرفتن اشتباه هایش برداشته است. من و تو که فرشته نیستیم، پس ممکن است اشتباه کنیم.
از پذیرفتن تا بزرگ شدن
دیدن و قبول کردن اشتباه ها به خودی خود خیلی خوب است، اما یک خوبی بیشتر و غیر مستقیم هم برای خود آدم دارد. کسی که اشتباهش را می بیند ومی پذیرد، کم کم صبورتر وپخته تر می شود و در نهایت می تواند قضاوت روشن تر ومنصفانه تری نسبت به آدم ها واتفاقات داشته باشد.
بگو ببخشید وخلاص!
بعضی ها فکر می کننداگر به اشتباهشان اقرار کنند، چیزی ازشان کم می شود و کوچک می شوند. برای همین همه ی سعی شان را می کنند که اشتباهشان را توجیه کنند. به این امید که اشتباهشان دیده نشود. اما این کار تنها موجب می شود که کار غلطشان بیشتر به چشم بیاید واشتباهشان را "اشتباه" تر می کند. به جای همه ی این ها یک کلام بگو "ببخشید" و خلاص!
به احترام دوستی
دوستی که فقط به کادو گرفتن وتبریک تولد واحوال پرسیدن نیست. اگر واقعا دوستتت را دوست داری، باید اشتباه هایت را بپذیری و به خاطرشان عذزرخواهی کنی. اقرار به رفتار های اشتباه، موجب قوی وعمیق تر شدن دوستی ها می شود.همه دوست دارند با کسی دوست باشند که منعطف است و اشتباه هایش را می پذیرد، نه یک آدم یک دنده و کله شق.
نتیجه گیری درست از اشتباه
پذیرش اشتباه و عذر خواهی خیلی خوب است،اما کافی نیست. سعی کن از اشتباهت درس بگیری وخودت را تغییر بدهی. اگر باز همان کار غلط را تکرار کنی، دلخوری مثل زخمی قدیمی سر باز می کند و بستنش کار خداست.