بقعه امامزاده سیدحمزه مقبرهای همنوای شعرا و عرفا
آینههای آرامش
مقبرةالشعرا مدفن بیش از 400 شاعر، ادیب و سخنور است که در دورههای مختلف درگذشتهاند و پیکرشان در این منطقه تاریخی به آغوش خاک سپرده شده است.
به گزارش خبرگزاری فارس از تبریز، تقریبا امکان ندارد در اندیشه دیدن تبریز، شهر اولینهای بیمثال ایران زمین باشید و نخواهید «مقبرةالشعرا» را ببینید؛ مدفن بیش از 400 شاعر، ادیب و سخنور که در دورههای مختلف در گذشتهاند و پیکرشان در این منطقه تاریخی به آغوش خاک سپرده شده است، یکی از آخرین شاعران این مکان، استاد محمدحسین بهجت تبریزی، شهریارِ شعر و سخنوری است.
اما شاید ندانید درست در کنار این مجموعه، بنای باشکوهی واقع شده که مدفن امامزاده «سید حمزه» از فرزندان حضرت موسی بن جعفر (ع) است.
مقبرهای که به بقعه سید حمزه نیز مشهور است و در دورههای مختلف، بزرگان و هنرمندان مختلف در افزایش شکوه و زیباییاش کوشیدهاند، مجموعهای از هنرهای مختلف است.
برای سفر به جهان تاریخی این بقعه زیبا، چرخ زدن در محوطه باصفای مقبرةالشعرا کافیست، جایی که شما را به درب آستانه میرساند. دو ورودی جداگانه، خانمها و آقایان را به سوی صحن مقبره هدایت میکند، جایی که ضریح سید حمزه در زیر طاقی تمام آینهکاری شده تلالو ویژهای دارد، طاق مرمرین، کتیبههای معرفی و تاریخگذاری شده در مورد ساخت و مرمتهای صورت گرفته در بنا، ادوات و قرآنهای تاریخی موجود در داخل ضریح از جمله ویژگیهایی هستند که در داخل این بقعه توجه هر کسی را به خود جلب میکند.
طاق مرمرین با اسلیمیهایی که بر تن سنگ روییدهاند و در جای جای آن گلهای ختایی به بار نشستهاند، آنقدر چشم نواز هستند که شما را دعوت کند و زیر آن گنبد پرنورِ آینهای بنشاند.
این طاق، از شاهکارهای حجاری دوره صفوی است و ترنجهای قندیلی شکلی به همراه نام «میرزا محمدابراهیم وزیر آذربایجان» بر زیبایی آن افزودهاند.
مسجد زیبای ظهیرالدوله در محوطه صحن و حیاط بقعه سید حمزه با کاشیکاری و خط نوشتههای نسخ و ثلث بیهمتایش، از دیگر دیدنیهای این مجموعه تاریخی مذهبی است.
توصیف این مجموعه بدون دیدن آن، امری محال است و باید زیر طاق آینه کاری شدهاش ایستاد تا دانست شکستن در نور بزرگان چه معنایی دارد ...
...............................
نگارنده: فرینوش اکبرزاده