شكايت از روزگار

 

مفضل بن قيس ، سخت در فشار زندگی واقع شده بود . فقر و تنگدستی ، قرض و مخارج زندگی او را آزار می‏داد . يك روز در محضر امام صادق ، لب‏ به شكايت گشود و بيچارگيهای خود را مو به مو تشريح كرد : " فلان مبلغ‏ قرض دارم ، نمی دانم چه جور اداء كنم ، فلان مبلغ خرج دارم و راه در آمدی‏ ندارم ، بيچاره شدم ، متحيرم ، گيج شده‏ام ، به هر در بازی می‏روم به رويم‏ بسته می‏شود . . . " در آخر از امام تقاضا كرد درباره‏اش دعايی بفرمايد و از خداوند متعال بخواهد گره از كار فرو بسته او بگشايد .

امام صادق ، به كنيزكی كه آنجا بود فرمود : " برو آن كيسه اشرفی كه‏ منصور برای ما فرستاده بياور " . كنيزك رفت و فورا كيسه اشرفی را حاضر كرد . آنگاه به مفضل‏ بن قيس فرمود : " در اين كيسه چهار صد دينار است و كمكی است برای‏ زندگی تو " .

- " مقصودم از آنچه در حضور شما گفتم اين نبود ، مقصودم فقط خواهش‏ دعا بود " .

- " بسيار خوب ، دعا هم می‏كنم . اما اين نكته را به تو بگويم ، هرگز سختيها و بيچارگيهای خود را برای مردم تشريح نكن ، اولين اثرش اين است‏ كه وانمود می‏شود تو در ميدان زندگی زمين خورده‏ای و از روزگار شكست‏ يافته‏ای . در نظرها كوچك می‏شوی . شخصيت و احترامت از ميان می‏رود ".

 

 " لا تخبر الناس بكل ما انت فيه فتهون عليهم » " . بحارالانوار

، جلد 11 ، صفحه . 114