ابتدا بايد بدانيم كه اختلال گفتاري تا چه مرزي طبيعي است. از كودك انتظار مي‌رود در حدود يك سالگي مامان و بابا را با درك مفهوم آن به كار ببرد؛ يعني به چه كسي بابا و به چه كسي مامان بگويد.

كودكان قبل از 12 ماهگي بايد توانايي تشخيص نام اشياء مانند شيشه شير را داشته باشند. بايد در 15 ماهگي دايره لغات كودك بيشتر شود و افراد بيشتري را بشناسد و طبيعي است تا 24 ماهگي بتواند يك جمله دو كلمه‌اي را بگويد.

مثلا مامان رفت. چنانچه تا پايان 36 ماهگي صحبت كودك براي همه مفهوم باشد، بچه از لحاظ گفتاري طبيعي است.

متاسفانه بعضي از خانواده‌ها اختلال گفتاري كودك را بر اين پايه قرار مي‌دهند كه پدر يا مادرش هم همين‌طور بوده است و از مشكل گذر مي‌كنند.

هميشه اين‌طور نيست كه كودك از پدر و مادر تبعيت كند، برخي از تاخيرهاي تكاملي در ژنتيك وجود دارد، اما نبايد براحتي از اين اختلال گذر كرد.

توجه داشته باشيد چنانچه كودك تا 24 ماهگي نتواند دو كلمه را بيان كند؛ بايد از لحاظ شنوايي و حفره دهان بررسي شود تا از اختلالات در بزرگسالي پيشگيري شود.

اختلالات گفتار و زبان بر نحوه صحبت كردن و درك مردم تاثير مي‌گذارد و ممكن است از سطح جانشيني ساده صداها شروع شود و تا سطح ناتواني در كاربرد گفتار و زبان ادامه يابد.