خداوندا! جهان را

چه زیبا آفریدی

شبیه یك معمّا آفریدی

تمام باغ‌ها را

پر از پروانه كردی

و گل‌ها را چراغ خانه كردی

به مرغان هوایی

دو چشم باز دادی

به آنان فرصت پرواز دادی

به حیوانات جنگل


تو گفتی؛ شاد باشند


پر از غرّش، پر از فریاد باشند


به مور و مار حتّی

دویدن یاد دادی


شكار و بو كشیدن یاد دادی


خداوندا! چه هستی؟!.


كه هستی از تو رنگ و بو گرفته


دلم با یاد و نامت خو گرفته