قرآن در آیهاى یادآور مىشود که پاداش تلاش هاى من در راه هدایت شما مؤدت نزدیکان من است:
«قل لا اسئلکم علیه اجرا الا المودة فى القربى (شورى /23).بگو مزد و پاداشى از شما نمىخواهم جزء دوستى نزدیکان من».
و در آیه دیگر یادآور مىشود که اجر و پاداشى که از شما خواستهام به نفع شما است چنانکه مىفرماید:«قل ما سالتکم من اجر فهو لکم ان اجرى االا على الله و هو على کل شىء شهید» (سبأ /47).«بگو آنچه را که به نام مزد طلبیدهام به سود شما است، اجر من بر خدا است و او بر همه چیزشاهد و ناظر است»
زیرا همین دوستى خاندان رسالت، که در آیه 23 شورى اجر رسالت قرار گرفته است صد در صد آثار تربیتى داشته و باعث ارتباط نزدیک با آن بزرگوار مىباشد .
چون دوست داشتن گروهى که جانشین پیامبر(ص) و بازگو کننده احکام و مربى جامعه اسلامى هستند، پیوسته ملازم با آگاهى انسان از فروع و اصول اسلام و موجب اطاعت و پیروى از دستورات آنان است، در این صورت دوستى آنان مایه نجات جامعه و سعادت اجتماع مسلمین است و نفع چنین مؤدتى به خود جامعه باز مىگردد و در نتیجه، درخواست مؤدت نسبت به اهل بیت، دربرگیرنده درخواست عمل به متن شریعت است و در حقیقت درخواست چنین پاداشى بسان درخواست پزشک معالج در مثال زیر است:
پزشک معالجى بیمارى را به طور رایگان معالجه مىکند و پس از معاینه دقیق نسخه بلند بالائى مىنویسد و اظهار مىدارد که من از تو هیچ نوع پاداشى نمىطلبم جزء این که به این نسخه عمل کنى.هر شنونده به روشنى قضاوت مىکند و مىگوید پزشک از چنین بیمارى اجر و پاداش نخواسته است و اگر مىگوید پاداش من این باشد که به این نسخه عمل نمائى، پاداش صورى و ظاهرى است و در حقیقت پاداش نیست .
و مناسب است که در این زمینه حدیثى از خاندان رسالت ذکر نمائیم.
حدیثى را که شیخ طوسى در امالى خود از امام باقر(ع) نقل کرده است یادآور مىشویم.
اما باقر به جابربن یزید جعفى فرمود:«اى جابر آیا کافیست که انسان تنها خود را به تشیع نسبت دهد و ما اهل بیت را دوست بدارد؟ بخدا سوگند شیعه واقعى ما کسى است که تقوى را پیشه خود سازد و خدا را اطاعت کند.
(تا آنجا که مىفرماید) جابر! این سو و آن سو مرو، فکر نکن که براى آدمى کافى باشد که بگوید: على را دوست دارم در حالیکه از نظر عمل با او همراه نباشد، اگر بگوید: پیامبر خدا را دوست مىدارم و رسول خدا (ص) افضل از على است ،اما از کردار و رفتار او پیروى نکند، محبت رسول خدا او را سودى نخواهد بخشید. از مخالفت خدا بپرهیزید، و بدانید میان خدا و انسانى خویشاوندى نیست، بهترین بندگان و گرامىترین آنان نزد خدا پرهیزگارترین آنها است».
آرى آنجا که محبت با پیروى از گفتار و رفتار پیشوایان اسلام توأم باشد، تبعاً خود محبت نیز بى پاداش نبوده و بحکم گفتار پیامبر گرامى (ص) «حبُ علىّ حسنة» تبعاً خود محبت و مؤدت بى اجر نخواهد بود. بنابراین محبت اهل بیت در حالى که مایه پیروى از اهل بیت است و در عین حال درصورت توأم بودن با عمل، ثواب نیز خواهد داشت .
از این جهت استاد شیعه و مرحوم شیخ «مفید» مىگوید:استثناء مؤدت در قربى از جمله قبل، استثناى منقطع است 5 نه متصل.
زیرا مؤدت در قربى، پاداشى نیست که در مفهوم «اجر» داخل شده باشد و سپس به وسیله کلمه استثناء (الا) خارج گردد، بلکه مؤدت به خویشاوندان از اول در مفهوم «اجراء» داخل نبود تا خارج گردد، بلکه درخواست فوقالعادهاى است که از امت شده است .
و این نوع استثناء در قرآن و کلمات عرب فراوان به چشم مىخورد چنانچه قرآن مجید در باره اهل بهشت چنین مىفرماید:«لا یسمعون فیها لغوا الا سلاماً» (مریم /62): در آنجا سخن بیهوده نمىشنوند جزء سلام» در حالى که گفتار دور از لغو در این آیه (سلام) از نظر موضوع داخل در لغو نیست که از آن خارج گردد.
مؤید این مطلب (هدف از دوست داشتن اهل بیت، تحکیم روابط و استفاده از علوم و معارف آنها است) روایات متواترى است که از پیامبر گرامى پیرامون مؤدت اهل بیت خود وارد شده است، پیامبر به وسیله حدیث ثقلین 6 و حدیث سفینه 7 به مردم دستور مىدهد که اصول و فروع حلال و حرام خود را از این خاندان فرا گیرند و برنامه زندگى خود را با گفتار و رفتار آنان تطبیق دهند.