تحقيقات جديد در دانشگاه بن آلمان نشان مي‌دهد، اين ستارگان كه در سحابي رطيل قرار دارند، بخشي از خوشه عظيم ستاره‌اي R136 در «ابر ماژلاني بزرگ» (LMC)‌ هستند كه در فاصله 160 هزار سال نوري با زمين قرار گرفته اند.

درحالي كه تئوري‌هاي فعلي بر رد امكان وجود ستارگان غول‌پيكر تأكيد مي‌كنند، دانشمندان موفق به شناسايي چهار ستاره‌اي شدند كه اين قوانين را بطور كلي نقض كرده‌اند.

به گزارش ايسنا، در سال 2010 ميلادي محققان ناسا موفق به كشف چهار ستاره غول پيكر در ابعاد 300 برابر خورشيد شدند.

پيش از اين محققان با رصد كهكشان راه شيري و ساير كهكشان ها، حد نهايي اندازه ستارگان را حداكثر 150 برابر جرم خورشيد پيش بيني كرده بودند، اما اين ستارگان جرمي دو برابر جرم مطرح شده در تئوري‌هاي علم نجوم دارند.

تحقيقات جديد در دانشگاه بن آلمان نشان مي‌دهد، اين ستارگان كه در سحابي رطيل قرار دارند، بخشي از خوشه عظيم ستاره‌اي R136 در «ابر ماژلاني بزرگ» (LMC)‌ هستند كه در فاصله 160 هزار سال نوري با زمين قرار گرفته اند.

ابر ماژلاني بزرگ (LMC) سومين كهكشان نزديك به كهكشان راه شيري محسوب مي شود.

محققان اين دانشگاه يك مدل شبيه سازي رايانه اي از فعل و انفعالات بين ستاره اي شبيه خوشه ستاره اي R136 تهيه كردند كه در آن 170 هزار ستاره با جرم طبيعي در كنار يكديگر چيده شدند.

براي محاسبه تغييرات اين سيستم عظيم ستاره اي در طول زمان، بيش از 510 هزار محاسبه در خصوص اثرات جاذبه، واكنش هاي هسته اي بين ستاره اي و انرژي آزاد شده از هر ستاره در زمان برخورد دو ستاره با يكديگر انجام شد.

پروفسور «پاول كروپا» از نويسندگان اين تحقيق تأكيد مي‌كند: فرايند زايش و شكل‌گيري ستارگان صرف نظر از زادگاه ستاره‌اي آنها يك پديده كلي است و اين چهار ستاره فوق درخشان و بسيار عظيم در خوشه R136 پايان محدوديت ابعاد ستارگان را نشان مي‌دهند.

از چپ به راست: سحابي رطيل و خوشه ستاره اي R136


اندازه نسبي ستاره هاي جوان از كوتوله قرمز تا كوتوله آبي