جام جم آنلاين: در پاييز 1325 خورشيدي و در حالي كه مدت زيادي از جنگ جهاني دوم نگذشته بود و سالها قبل از اينكه ماهواره اسپوتنيك (Sputnik) به فضا راه پيدا كند، گروهي متشكل از نظاميان و دانشمندان در بيابان نيو مكزيكو، تصاويري عجيب و شگفتانگيز از زمين را مشاهده كردند كه از فضا ارسال شده بود.
اين عكسهاي سياه و سفيد از ارتفاع 120 كيلومتري زمين توسط يك دوربين 35 ميليمتري با توانايي گرفتن عكس از سوژههاي متحرك كه روي موشك V-2 سوار شده بود، بر فراز منطقه وايت سند (White Sand) گرفته شدند.
پس از جنگ جهاني دوم، آمريكاييها تعداد زيادي از دانشمندان راكتي آلمان نازي را به گروگان گرفته بودند. آنها بودجه كلاني از دولت گرفتند و به سختي روي ساخت دوباره موشكهاي مرگآور V-2 كار ميكردند.
هزاران عدد از اين موشكها كه نخستين بار در زمان جنگ جهاني دوم و توسط آلمانيها ساخته شده بود، لندن را با خاك يكسان كرده بودند.
فرد رولي (Fred Rully) جوان 19 ساله منتخبي بود كه براي تيم بازيابي گماشته شده بود. اين تيم براي بازيابي فيلمي كه توسط دوربينهاي سوار شده بر V-2 گرفته شده، به بيابان وايت سند فرستاده شدند.
به گفته فرد، وقتي محققان كاست فيلم را در حالي كه سالم بود، پيدا كردند بسيار هيجانزده بودند و مثل بچهها بالا و پايين ميپريدند سپس به محل پرتاب برگشتند و وقتي عكسها را ظاهر و چاپ كردند، از خوشحالي در پوست خود نميگنجيدند.
حدود ده سال قبل از آن بالن اكسپلورر 2 (Explorer II) توانسته بود تا ارتفاع 25 كيلومتري صعود كرده و از سطح زمين عكس بگيرد. اين ارتفاع براي تشخيص انحناي زمين كافي بود.
دوربينهاي V-2 به ارتفاعي بيشتر از 5 برابر ارتفاع اين بالن رسيدند، به طوري كه يك سمت زمين را مقابل تاريكي فضا كاملا نشان دادند.
اين اتفاق يكي از برنامههاي تحقيقاتي V-2 در آن زمان بود. آن زمان تعداد زيادي موشك آلماني V-2 كه به غنيمت گرفته شده بودند توسط قطار به منطقه وايت سندز آورده شدند.
دانشمندان سر جنگي مخرب V-2 را درآوردند و از جاي خالي آن براي جاسازي ابزارهايي داخل دماغه به منظور اندازهگيري دما، فشار، ميدان مغناطيسي و مشخصههاي ديگر فيزيكي لايههاي ناشناخته بالايي اتمسفر فراخوانده شدند.
دست كم در نگاه اول، كمتر كسي پيدا ميشد كه علاقهمند به جنبه جغرافيايي يا هواشناسي عكسهاي فرستاده شده باشد. مثلا به گفته سينگر آنها به ابرها به عنوان يك مانع در عكسها مينگريستند.
در صورتي كه بعدها خود اين ابرها سوژه عكسهاي فراواني شد كه از فضا ارسال ميشد تا هواشناسان بتوانند وضع هوا را پيشبيني كنند.
اما هاليدي كه متخصص ابزار در APL بود، بخوبي به اهميت عكسها براي مطالعه زمين پي برد. هاليدي در يك محيط بسيار علمي كار ميكرد و ميخواست ثابت كند عكسبرداري نيز يك علم است.
تا چهار سال پس از دريافت نخستين عكس، بيش از هزار تصوير از زمين توسط دوربينهاي V-2 از ارتفاع حدود 200 كيلومتري زمين فرستاده شد.
اين تصاوير، گستره عظيمي از آمريكاي جنوب غربي را نشان ميدادند كه در روزنامهها منتشر شدند و دانشمندان اداره هواشناسي ايالات متحده نيز بدقت آنها را بررسي كردند.
airspacemag - مترجم: امير توكلي كاشي