پس از زلزله مرگبار کوبه در زمستان 1373، مهندسان ژاپنی شروع به ساخت تاسیسات آزمایش زلزله سه‌بعدی تمام-مقیاس کردند؛ تاسیساتی که اکنون به عنوان بزرگ‌ترین میز لرزان دنیا از آن یاد می‌شود.
 در تاریخ 17 ژانویه 1995 / 27 دی‌ماه 1373، زلزله‌ای به قدرت 6.8 ریشتر شهر کوبه ژاپن را درهم کوبید و باعث مرگ بیش از 6 هزار نفر شد. چهار سال پس از آن، مهندسان ژاپنی شروع به ساخت تاسیسات آزمایش زلزله سه‌بعدی تمام-مقیاس کردند، که اکنون به عنوان بزرگ‌ترین میز لرزان دنیا از آن یاد می‌شود.
در سال 2009/1388 عکاسی به نام استفان واگنر از این تاسیسات بازدید کرد، تاسیساتی که محل استقرار آن در موسسه ملی تحقیقات علوم زمین و پیشگیری از بلایای طبیعی، واقع در سوکوبا است.
ابعاد این میز لرزان 20 متر در 15 متر است، و می‌تواند باری به وزن 1200 تن را تحمل نماید. دامنه حرکت این میز 2 متر بر ثانیه و در هر سه جهت است. نیروی حرکتی لازم میز توسط سیستم عظیم لوله‌های هیدرولیک با روغن تحت فشار تامین می‌شود. با تقلید لرزش‌های ایجاد شده توسط یک زمین‌لرزه، این میز سازه‌ها و مصالح ساختمانی را آزمایش می‌کند. به لطف آزمایش‌های انجام شده بر روی این میز لرزان، ساختمان‌های مدرن ژاپن در مقابل زلزله بسیار مستحکم‌تر از همتایان قدیمی خود هستند.


واگان در مارس 2011 / اسفند 1389 به ژاپن بازگشت. وی قصد داشت تا از بخش‌هایی از جزیره اصلی ژاپن عکاسی کند که در اثر سونامی گسترده 300 سال (سونامی بزرگ سال 1700 میلادی) پیش شسته شده بود. از شانس خوب یا بد واگان، در تاریخ 11 مارس / 20 اسفند وی در بخش توهوکو بود که وقوع یک زمین‌لرزه 9.0 ریشتری، سونامی بزرگ سال گذشته ژاپن را به راه انداخت. در نتیجه، به طور کاملا ناگهانی و به جای عکاسی از یک منطقه بازسازی شده، واگان دریافت که باید از یک ناحیه مصیبت‌زده عکاسی کند.
در سونامی دو سال گذشته هزاران نفر کشته شدند، اما وضع می‌توانست به مراتب بدتر باشد. به لطف همان میز لرزانی که واگان 3 سال پیش از آن عکس گرفته بود، جان افراد زیادی از مرگ نجات یافت. واگان می‌گوید: «تلفات انسانی وحشتناک بود، اما پیشرفت‌های مهندسی جان هزاران نفر را نجات داد.»