عضو هيئت علمی دانشگاه شهيد بهشتی اظهار كرد: اشاره قرآن به پيدايش آسمان از دود، زمانی كه اطلاعی از چگونگی پيدايش زمين و آسمان وجود نداشته، بيانگر اعجاز علمی قرآن است.
به گزارش خبرگزاری قرآنی ايران(ايكنا)، حسين شجاعی، استاديار گروه فيزيك دانشگاه شهيد بهشتی، در نخستين همايش «اعجاز قرآن كريم» كه عصر ديروز چهارشنبه، 13 ارديبهشتماه، در دانشگاه شهيد بهشتی برگزار شد، به ارائه دو مقاله «پيدايش جهان از ديدگاه قرآن و علم» و «گسترش آسمان از ديدگاه قرآن و علم» پرداخت.
شجاعی با بيان اينكه در اين فرصت به بررسی پديده «گسترش آسمان» از ديدگاه قرآن و علم «كيهانشناسی» خواهيم پرداخت، اظهار كرد: قرآن كريم در آيات متعدد به پديدههای مربوط به پيدايش جهان پرداخته كه به عنوان مثال میتوان به آيه 47 سوره مباركه ذاريات اشاره كرد كه از بنا و توسعه آسمان سخن میگويد.
وی با تأكيد بر اينكه منظور از گسترش يا گسترش در حين شكلگيری و ساخته شدن آسمان است و يا پس از شكلگيری كامل آن، خاطرنشان كرد: در اين زمينه شش احتمال علمی وجود دارد. احتمال اول گسترش كل فضا پس از مهبانگ در حين شكلگيری آن است. در اين احتمال بيان میشود كه پيوستگی، پيوسته و يكی بودن مواد زمين و آسمان و جداسازی آن دو در لحظه مهبانگ است، به اين معنی كه مهبانگ منجر به شكلگيری آسمان و زمين بهصورت كنونی شده است.
اين محقق و پژوهشگر با اشاره به آيه «ثُمَّ اسْتَوَى إِلَى السَّمَاء وَهِیَ دُخَانٌ فَقَالَ لَهَا وَلِلْأَرْضِ اِئْتِیَا طَوْعًا أَوْ كَرْهًا قَالَتَا أَتَیْنَا طَائِعِينَ؛ سپس آهنگ [آفرينش] آسمان كرد و آن بخارى بود پس به آن و به زمين فرمود خواه يا ناخواه بياييد آن دو گفتند فرمانپذير آمديم»(فصلت/11) عنوان كرد: البته در احتمال اول اين فرضيه نيز وجود دارد كه پيوسته و يكنواخت بودن فضا تا 300 هزار سال پس از مهبانگ نيز ادامه پيدا كرد و منظور از جداسازی، آغاز تشكيل اولين ساختارها است. در اين حالت آسمان دودمانند بوده و میتواند سحابی منظومه شمسی يا جو اوليه زمين باشد.
عضو هيئت علمی دانشگاه شهيد بهشتی احتمال دوم را گسترش مداوم كل فضا پس از شكلگيری كامل آن دانست و گفت: احتمال سوم، گسترش سحابی منظومه شمسی در حين شكلگيری است. منظور از اين احتمال، پيوستگی زمين و خورشيد و ساير سيارات منظومه شمسی در سحابی اوليه و جدا شدن زمين از خورشيد و ساير سيارات و شكلگيری كامل منظومه شمسی است.
شجاعی با اشاره به آيه شريفه «أَوَلَمْ یَرَ الَّذِينَ كَفَرُوا أَنَّ السَّمَاوَاتِ وَالْأَرْضَ كَانَتَا رَتْقًا فَفَتَقْنَاهُمَا؛ آيا كسانى كه كفر ورزيدند ندانستند كه آسمانها و زمين هر دو به هم پيوسته بودند و ما آن دو را از هم جدا ساختيم»(انبيا/30) گفت: در بيان احتمالات میتوان به گسترش منظومه شمسی پس از شكلگيری كامل آن، گسترش جو زمين در زمان شكلگيری و گسترش جو زمين پس از شكلگيری كامل اشاره كرد. بررسی نقاط قوت و ضعف هريك از اين احتمالات، صحت دو احتمال اول را تأئيد میكند.
وی پيشرفتهای علمی با قاطعيت نشان داده كه جهان اطراف ما چه در حين پيدايش و چه پس از آن دائماً در حال گسترش است، اظهار كرد: با توجه به اين مطلب میتوان گفت كه ذكر اين مطلب در قرآن كريم از جمله مصاديق اعجاز علمی آن بهشمار میرود. البته احتمالات ديگر را نمیتوان با قاطعيت رد كرد، ازينرو پيشرفتهای علمی آينده میتواند منجر به قضاوتهای بهتری درباره اين احتمالات شود.